~Sır~
Hady bu sabah erken kalkmıştı, aslında her sabah erken kalkardı ama bu sabah ayrıydı.Saatine baktı 04.20 idi ve hava daha aydınlanmamıştı.Hiç uykusu yoktu ama yorgundu kendisini zorlayarak uyumaya çalıştı, tam uykuya dalmak üzereyken telefonu çaldı.Mesaj gelmişti.Yastığın altındaki telefonu açtı ve merakla mesaja baktı.Mesaja şaşırmıştı çünkü;
-Hady hemen buluşmalıyız, yazıyordu.
Bu mesajı Kevin yollamıştı.Kevin Hady'nin erkek arkadaşıydı.Onu çok seviyordu ve ona güveni sonsuzdu, tıpkı en yakın arkadaşı ve kardeşi gibi gördüğü Less gibi.İkisini canını feda edebilecek kadar severdi.Ama aklını kurcalayan her zaman bir şey olmuştu.Bu da Hady'nin onları sevdiği gibi onlarda Hady'i seviyor mu, düşüncesiydi.Hemen mesaja cevap yazdı.
-Tamam, peki.Nerede buluşucaz?
Cevap hiç gecikmeden geldi.
-Sahildeki ağacın altındaki banktayım ben.
-Tamam, hemen geliyorum.
Hady hemen hazırlanmaya koyuldu ve en sevdiği dar siyah pantolonu ile mavi tişörtünü giydi.Üstünede uzun siyah hırkasını aldı.Çantası almak istemiyordu.Cebine telefonunu koydu ve dışarı çıktı.Sokakta normal olarak kimse yoktu, sadece karanlığı aydınlatan lambalar vardı.Hady sessizliğin sesini dinlerken aslında Kevin'in ne diyeceğini merak ediyordu.Sahile vardığında Kevin bankta oturuyordu ve şapkası yüzünü örtüyordu.Hady seslendi:
-Kevin!
Hady her zaman bu isimi söylediğinde kalbinin hızlıca atmaya başladığını biliyordu ve bu çok hoşuna gidiyordu, hiç bir zaman bu kalbinin hızlıca atmasını engelleyecek bir şey olmasını istememişti.
Kevin kafasını kaldırdı ve Hady'e baktı, aslında Hady onun yüzünü göremiyordu.Sadece gözleri şapkasının altından belli oluyordu, o derin bakışlarla dolu yeşil gözleri...Kevin herzaman ki yumuşaklığı ile bakıyordu Hady'e.Ama gözlerinde farklı bir şey vardı, öfke, şaşkınlık, sevinç gibi şeyler değil her zaman ki kadar yumuşak ama değişik bir şeydi bu.
Kevin'e doğru ilerlerken Hady aslında onu bekleyen gerçekten habersizdi.Kevin'in yanına geldiğinde Kevin ona sarıldı ve yanağına hafif bir öpücük kondurdu.Hady'de ona sımsıkı sarıldı.Gecenin ortasında sadece lambaların seyrek ışıkları altında Hady ve Kevin bir kez daha aşklarını ispatlamışlardı.Onlar birbirlerine büyük bir sevgiyle bağlıydı, kimsenin küçümseyemeyeceği kadar büyük bir sevgi...Hady bir kez daha anlamıştı ondan hiçbir zaman ayrılamayacağını ve ondan vazgeçmeyeceğini.
Sonra Kevin Hady'nin kulağına:
-Hady seni seviyorum ve her zaman her ne şekilde olursa olsun seveceğim.
-Bende seni herzaman her ne şekilde olursa olsun seveceğim Kevin.
-Emin misin Hady.
-Hayatta kesinlikle emin olduğum bazı şeylerden biri de bu.
-Gerçekten böyle düşünüyorsan sana bir şey söyleyeceğim.
-Evet böyle düşünüyorum.
-Peki o zaman, dedi Kevin ve bir anlık sessizlikten sonra devam etti.
-Hady ben...
-Evet Kevin sen...
-Ben şey bu gün çok kötü bir şey yaşadım ve bunu senin kabul etmemenden korkuyorum.
-Devam et Kevin, ben her zaman senin yanındayım ve öyle olucam.
-Şey ben, ben işaretlendim.
Hady gerçekten de şaşırmıştı, böyle bir şey nasıl olabilirdi ki, diye düşündü.Bir şey sölemesi gerektiğini biliyordu ama dili tutulmuştu, konuşamıyordu.Onun cevap veremeyeceğini anlayan Kevin devam etti:
-Tamam Hady ayrılalım dersen hemen ayrılırız zaten hangi kız biri için buları çeker ki?
Sanki kendi kendine konuşuyor gibiydi.Hady onu hale sevdiğini sölemek istiyordu ama konuşamıyordu.Bu durumda konuşmak ona o kadar ağır geliyordu ki sanki bin ton yükün altında kalmıştı.Kevin konuşmaya devam etti:
-Peki Hady.Hemen gidiyorum, bir daha seni rahatsız etmem, dedi.Sonra gitmeye başladı ama Hady buna izin veremezdi, ona:
-Kevin seni seviyorum, dedi.
Bu Kevin'i durdurmaya yetmişti.Bu söz Kevin'i sanki yere saplamıştı.Hady ise nerdeyse ağlayacaktı, hala böyle bir şeyin nasıl mümkün olacağını düşünüyordu.En kötüsüde ikisi de artık aralarının eskisi kadar iyi olmayacağını düşünüyordu, oysa bu onların elindeydi.Aslında Kevin'in de Hady'den farkı yoktu o da neredeyse ağlayacaktı, ama Kevin bir erkekti ve Hady'den daha güçlüydü.Hady'i bu gerçeği nasıl kaldıracaktı ki böyle bir şeyi hangi insan normal karşılardı?Ama sonuçta bu olay etrafında -yaşadığı yerde- karşılaşılan bir durumdu, kaldırması gerekiyordu.Fakat daha önce bu kadar yakında olan birinin başına böyle bir şey gelmemişti, o bunları düşünürken ayakları onu taşıyamayacak hale geldi ve az kalsın yere kapaklanıyordu ki Kevin onu güçlü kollarıyla tuttu ve banka oturttu.İkisi de uzun bir süre sessiz kaldılar, bu sessizliği bozan Hady oldu:
-Peki ya şimdi ne olucak, diye sordu.Kevin bunu soracağını düşünmüş olacak ki hemen cevap verdi:
-Bir şey olmayacak Hady, endişelenme ben hala benim.
-Evet hala sensin, benim sevdiğim Kevin ama...
-Gece Evlerinden biri ne gitmem gerekecek dimi?Ama ben gitmeyi düşünmüyorum.
-Gitmek zorundasın Kevin yoksa ölürsün.
-Ne olursa olsun seni asla yalnız bırakmayacağım.
-Hayır, Kevin.Gitmek zorundasın, dedi ve ona sarıldı.Gün artık doğmaya başlamıştı, hava yavaş yavaş aydınlanıyordu.Hady ise bu an bitsin istemiyor, Kevin'den ayrılmayı hayal bile edemiyordu.
Konu: Mimi Ameryliss Ilwadov 
Paz Nis. 11, 2010 7:29 pm
