Ağlamakta Bir Sanattır.

Konu: Ağlamakta Bir Sanattır. Perş. Haz. 10, 2010 9:11 pm

- Öğlen
- III. Tekil
- Florence & Andréa

Son zamanlarda canını sıkan pek çok olay olmuştu kafasının içinde. Oldukça kararsızdı. Ne yapacağını, kiminle arkadaş olacağını kestiremiyordu. Kime yaklaşsa, kiminle dostluk kurmaya kalksa mutlaka bir şey oluyor ve iki yüzlü olması bir tokat gibi çarpıyordu yüzüne. Öyle miydi gerçekten? İki yüzlü bir casus? Hayır. Bu Florence değildi. Onun kişiliğine olabildiğince uzaktı bu düşünceler. O iki tarafa da saygı duyan, etliye sütlüye çok fazla karışmayan bir cadı olmuştu. Sadece sevdikleriyle huzurlu bir biçimde yaşamak istiyordu o kadar. Mümkün oldukça kavgalarda bulunmak istemiyordu ancak bu onu bir savaşın içine sürüklüyordu. Savunmasız bir biçimde. Yalnız...
Elinde hala bitiremediği kitabı ile etrafına bakarak gözüne rahat edebileceği bir alan aramaya başlamıştı. Fazla sıkıcı olan kitabını bitirmeliydi. İddiaya girmişti arkdaşlarıyla. Büyük çınarın altını boş görünce, kimse ondan önce oraya gitip yerini kapsın diye hızlı adımlarla ilerledi. Homurdanarak yere oturdu ve sırtını ağaca verdi. Kitabın sararmaya başlamış sayfalarını çevirerek en son kaldığı yeri bularak okumaya başladı. Klasik hikayelerden hep nefret etmişti. İhanet, aşk, entrika.. Ona göre çok uzaktı, bir okadarda yakın... Aldatılarak terk edilen bir kadını ve ortada kalan iki çocuğu anlatıyordu kitap. Üzülmüştü kadına fakat pek umursamıyordu o eski Fransız dönemini.. Kitabını sertçe kapatarak yere bıraktı ve başına geriye atarak gözlerini kapattı. Meditasyon ona iyi gelecekti. Kuş sesleri duymayı umarken bir ağlama işitti. Hemde çok yakından. Gözlerini açarak sağına soluna baktı. Ağlayan kimse yok. Herkes pek bir neşeli. Sonra çınarın arkasına baktı ve bir kız gördü. Bir Slytherin'li. Tuhaf geliyordu Florence'e. Onlarda ağlama moduna girer miydi? Omuz silkerek kıza yaklaştı. "Bir yılan için ağlamak berbat olmalı değil mi? Ama ağlamakta bir sanattır. Ben Florence. Florence Ingrid Querelle." Kız başını yavaşça çevirin Florence'e baktı. Gözyaşları o güzelim tshirt'ü ıslatmıştı. Birden içine bir kurt düştü. Acaba ona bakan bir çift buğulu gözün arkasında ne tür bir şeytan vardı merak ediyordu doğrusu.

Konu: Geri: Ağlamakta Bir Sanattır. Perş. Haz. 10, 2010 9:27 pm

Saatlerdir hüngür hüngür ağlıyordu.Hayatında belki en çok değer verdiği şeyi üzmek, dilinin ucuna getiremediği, getirse bile dudaklarına çarpıp sese dönüşmesini istemediği duyguları harekete geçirmişti.Sadece 1-2 kelimeyle, neler yaptığına inanamıyordu.Ama inanamadığı başka bişi daha vardı.Ağlıyordu.Soyuna yakışmayack şeyler yapıyordu.Hayır.Bu Andréa değildi.Yalancı, sinsi Andréa değildi.Yepyeni bi' Andréa'ydı.Ne kadar dışa vurmak istemesede değişmişti.Basit O'shélia kalıbından çıkmış gibiydi.Bi' yılan, kelebek olabilir miydi?Ama o olmuştu.Ne kadar arkadaş dediği, sadece şan ve şöhrete önem vermiş dalkavuklar ona bu ünvanı yakıştırmayıp kınasada.Evet, değişmişti.
Burnunu çekti ve ayakkabısının bağcığıyla oynamaya başladı.Ama göz yaşları dinmek bilmiyordu.T-shirtide ıslanmıştı.Aniden bi' ses duydu.Kafasını kaldırdı ve gözlerini bi'-iki defa kırptı.ağlamaktan bulanık görüyordu.Fakat görebildiği kadarıyla Ravenclaw'lı bi' kız karşısında duruyordu.
-"Bir yılan için ağlamak berbat olmalı değil mi? Ama ağlamakta bir sanattır. Ben Florence. Florence Ingrid Querelle." dedi kız.Andréa şaşırmıştı.Slytherinler dışında hiç kimse onunla konuşmazdı.Burnunu çekti ve
-"Evet berbat bi'şey.Ben Andréa.Andréa Chelséa O'shélia.Eğer haklıysan ve ağlamakta bi' sanatsa, bu konuda bu gün profesyönelleştim" dedi.Bu sevecen tavır karşısında şaşırmıştı.Belki kız göründüğünden farklıydı.Bi' melek değil de şeytandı.Ama Anréa unutmamalıydıki; Şeytan'da bi' melekti.

Konu: Geri: Ağlamakta Bir Sanattır. Perş. Haz. 10, 2010 9:47 pm

Gözlerini kıza dikmiş, baştan aşağıya süzüyordu. Kızın kim olduğu hakkında pek bir fikri yoktu ama kesinlikle kendisine benzediğine emindi. Florence'de hiç umursamadan saatlerce ağlayabilirdi. Bu kızda öyleydi işte. Ağlamaktan şişmiş gözleri kızarmış, yüzü sırılsıklam olmuştu. Acaba ağlayınca şeytanlıkta uçup gider mi? diye düşündü. Sonuçta ağlamak arınmak demekti. Tüm kötülüklerden, kötü hissettiklerinden, bilinçaltına yerleşmiş düşüncelerden. Kendisi bunu hiçbir zaman başaramıştı ama karşısındakinin bu zaferi kazanacağından emindi. Yılanlarla sorunu yoktu elbet, ama onların çoğunun arızalı olduğunu düşünürdü. Hava atmaya bayılan, budala kişiler. Çoğunlukla sivri zekaları ile övünüyorlardı. Bir Slytherin olmamasına karşın az biraz Florence'de bile mevcuttu bu. Ailesine çekmiş olmalıydı. O hiç haz etmediği anne baba bozuntularına. Bu yüzdendi ya tüm bu tavırları. Bilerek binasını özelliklerini taşımaya çalışıyordu. Adaletten yana bir kız. Ne adalet ama. "Evet berbat bi'şey.Ben Andréa.Andréa Chelséa O'shélia.Eğer haklıysan ve ağlamakta bi' sanatsa, bu konuda bu gün profesyönelleştim" Yılan olmasına karşın oldukça sevecen bir şekilde karşılık vermişti kız. Başından savmamıştı. Florence bu durumdan oldukça hoşnut olmuştu. "Memnun oldum. Evet. Ağlamak artık o kadar zor ki, bizlerde birer sanatkar olmuş durumdayız." Portför çantasından bir mendil çıkararak kıza uzattı dostane bir tavırla. Emindi ki bunun altından bir şey çıkmayacaktı.

Konu: Geri: Ağlamakta Bir Sanattır. Perş. Haz. 10, 2010 9:58 pm

Bu kızda kim? diye düşünmeden kendini alamamıştı.Neden iyi davranıyordu?Neden küfür etmiyordu? Neden dalga geçmiyordu? Bu cümlelerin hepsi Andréa'nın beyninde yığılıp kalmışlardı.Andréa emindiki bu sorularına bi' cevap bulacaktı.Ne zaman olacağından pek de emin olmasada.Hatta olamasada.Fakat kötülükle dolup taşmış kalbinin kenarında küçük bi' sızı hissetti.Sanki birisi kulağına fısıldamıştı."O kız sana iyi davranacak diye düşünmeden edemedi Andréa.Gözlerini dikmiş uzağa bakıyordu.Kızın ipeksi sesini duyunca kafasını kıza çevirdi."Memnun oldum. Evet. Ağlamak artık o kadar zor ki, bizlerde birer sanatkar olmuş durumdayız." Portför çantasından bir mendil çıkararak kıza uzattı dostane bir tavırla.Andréa şaşırmıştı.Kimse ona iyi davranmazdı.Uzattığı mendili aldı ve önce gözlerini sildi, sonrada burnunu temizledi.Mendili kıza uzatarak
-"Bu konuda hiç süpen olmasın.Hayatımda hiç bi' konuda iyi olmamıştım.Fakat bu konu istediğim bi' konu değil.Hiç şüpen olmasın" dedi.Kızın davranışları, iki yüzlülükten hayli bi' uzaktı.

Konu: Geri: Ağlamakta Bir Sanattır. C.tesi Haz. 12, 2010 3:30 pm

Slytherin'li kız, gözyaşları sayesinde yüzüne yapışmış olan saçlarını düzeltip geriye savurarak, Florence'in verdiği mendil ile gözlerini silerek masum bir tavıra büründü. Masum ha? Florence, kızda pozitif bir elektrik almış olmasına rağmen hala felsefe yaparak elindeki tedbiri hiç bırakmıyordu. Yinede onu Slytherin'den bir kız ile gören Ravenclaw'lı minikler bunu Florence'in arkadaşlarına yumurtlayacak ve yine umarsızlıkla boğuşacaktı. İstemiyordu bunu. Elbette arkadaşları da anlayışlı kişilerdi ama son zamanlar bir soğukluk oluşmuştu. Aralarına buzdan bir duvar örülmeye başlamış gibi...
"Bu konuda hiç şüphen olmasın. Hayatımda hiç bir konuda iyi olmamıştım .Fakat bu konu istediğim bir konu değil. Hiç şüphen olmasın." Bunun karşısında afallamış gibiydi Florence. Bir yılanın böylesine kederli olmabileceğine inanamıyordu. "Doğru. Şüphem yok. Yılanların derdi olmaz sanıyordum. Yanılmışım. Merak etme, bence iyi şeyler başarabilecek bir kabiliyete sahipsin. Şimdi. Bana ufak sorununu anlatabilirsin." Florence kızın suratına imalı bir şekilde bakarak, haydi anlat meraktan çatlıyorum der gibi bir bakış fırlattı.

Konu: Geri: Ağlamakta Bir Sanattır. C.tesi Haz. 12, 2010 5:48 pm

Andréa şaşırmasında haklıydı.Hiç bi' Ravenclaw'lı ona iyi davranmazdım.Kızım masumluğunun altında bi' bit yeniği olabilir miydi?Fakat kız böyle bi'şey yapamayacak kadar masum bi' surata sahipti.Fakat belki bu da onun bi' oyunuydu?Andréa düşüncelerinden kurtulmak ister gibi kafasını salladı.Ravenclaw'lı kız tiz sesiyle konuşmaya başladı:
"Doğru. Şüphem yok. Yılanların derdi olmaz sanıyordum. Yanılmışım. Merak etme, bence iyi şeyler başarabilecek bir kabiliyete sahipsin. Şimdi. Bana ufak sorununu anlatabilirsin." dedi Florence kızın suratına imalı bir şekilde bakarak, haydi anlat meraktan çatlıyorum der gibi bir bakış fırlattı.Andréa şaşırmıştı.Kimse ona böyle iyi davranmazdı.Fakat kızın bakışına da yakalamıştı ve bu da onun sırıtmasına engel olamadı.Eliyle toprak-çim zemine vurdu ve ağlamaklı sesinden arınmış bi' şekilde
-"Otursana.Uzun hikayeler ayakta dinlenmez" dedi.Kızın gözlerine baktı ve "Acaba arkadaşım olacak kişi bu mu?" diye düşünmeden edemedi.

Konu: Geri: Ağlamakta Bir Sanattır. C.tesi Haz. 12, 2010 6:48 pm

Hala uğraşıyordu. Belli ki kız konuşmayacaktı. Tabii bir yılan ne zaman oturup birine dert yanmışta, sorununu paylaşmıştı. Belki mucize. Milyonda bir.. Andréa denen kızın gözlerinin buğusu dağılmış ve parıldıyordu. İyide hiç mi arkdaşı yoktu bu kızın da Florence ile konuşurken oldukça sevimli davranıyordu. Florence'in aklından geçen farklılıktı. Slytherin olabilirdi, ama istemediği sürece kötülük yapmayabilirdi. Andréa'nın beyninde çözmeye çalıştığı sorunu her neyse, kötülük olgularını zedeliyordu. "Otursana. Uzun hikayeler ayakta dinlenmez" Andréa elini yere yavaşça vurarak, oturmasını istemişti. İşte anlatıyordu, florence'i knuşmasına davet etmişti. Davet? Artık gayet emindi Florence. Kızda iyi bir nezaket anlayışı vardı. Ve kesinlikle hep yanlış anlaşılıyordu. Basit, çok basit bir kavram olarak görüyordu bunu.

Konu: Geri: Ağlamakta Bir Sanattır. C.tesi Haz. 12, 2010 7:07 pm

Andréa kızın oradan çekip gitmesinden korkuyordu."Ya kız beni sevmezse ve benle dalga geçerse?" sorusu beynin içinde fırtına gibi esip gürlemişti.Fakat kızın ışıl ışıl gülümsemesi, fırtınanın içine güneş açtırmıştı.Kız Andréa'nın yanına oturdu.Andréa derin bi' soluk aldı ve olanları anlatmaya başladı.
-"Geçen gün bi' çocukla muhabbet ediyorduk.Sonra Julie benim kolumdan çekti ve o çocukla bi' daha konuşmamamı istedi.Bende ona..."Andréa bunları söylerken etrafına baktı ve nefes gibi kısık bi' sesle
-"...Eğer bi' daha işlerime karışırsa sırlarını herkese yayacağını söyledim.Oda haliyle benim gerizekalının teki olduğumu söyleyip gitti.O zamandan beri ağlıyorum" dedi.Andréa'nın kelimeleri, cümlenin sonuna ulaşırken gittikçe kısık ve ağlamaklı bi' ton alıyordu.Andréa tam bi' şey söylemek için ağzını açtı ama sonra geri kapadı.Aslında Andréa'nın ağlamasının sebebi, kardeşinin ona ettiği laf değil, ona küsmesiydi.Fakat bunu dile getirerek kızın onla dalga geçmesinden korkuyordu...

Konu: Geri: Ağlamakta Bir Sanattır. Ptsi Haz. 14, 2010 2:49 pm

Arkadaşlık.. Bu kavram o çok yakındı aslında fakat bir türlü göremiyordu. Küçükken dinlediği gibi sadece çok uzak diyarlarda bulunur sanıyordu hala. O çok merak ettiği, adını bilmediği ülkeye çok kaptırmıştı kendini. Olaylara optimist bakışıda bu yöndendi belkide. Hala harikalar diyarında yaşayan, pollyannacılık oynamaya meraklı bir cadı.
Yanındaki kızın gözleri tekrar dolmaya başlamıştı. Aslında yeni arkadaşı. Andréa denen kıza kanı o kadar kaynamıştı ki. Aslında O'shélia'larla iyi anlaşmıştı bu gününe kadar. Öyle herkesin bildiği gibi değillerdi, onlarında samimi bir yönü vardı. Nasıl davranırsan öyle görürsün gibi birşeydi. "Geçen gün bir çocukla muhabbet ediyorduk.Sonra Julie benim kolumdan çekti ve o çocukla bi' daha konuşmamamı istedi.Bende ona..." Sözünü yarıda kesti. Belliki cümleleri seçmekte zorlanıyordu. "...Eğer bi' daha işlerime karışırsa sırlarını herkese yayacağını söyledim. Oda haliyle benim gerizekalının teki olduğumu söyleyip gitti. O zamandan beri ağlıyorum" Klasik kardeş kavgası diye düşündü Florence. Bir kardeşi yoktu ama iyi bilirdi. Kuzenleriyle küçükken a kavga etmemişti. "Ailevi sorunlara pek karışmam aslında. Fakat konuşmak en mantıklısı. Kulağa çok basit bir çözüm gibi geliyor ama bu çok göreceli bir kavram. İyi bir dinleyici olmakta biter her şey. Julié'yi dinlemelisin. Şimdi lütfen boşuna ağlama." Elini kızın omzuna teselli verircesine koyarak yüzüne gülümsedi. Bu kızla gerçekten çok iyi anlaşacağına emindi.