Satine Fox

Karanlık henüz yeni yeni çöküyordu,etrafta yorgun insanlardan oluşan bir topluluk vardı.Hepsi günün verdiği bu yorgunlukla birlikte o kadar sinirliydiler ki en ufak bir sebepten dolayı bile bir kavga çıkabilirdi.Herkes hızlı adımlarla yürüyordu,anlaşılan bir an önce evlerine gitmek istiyorlardı.Satine bu insanlardan sadece bir tanesiydi, o kadar hızlı yürüyordu ki bir an oradan geçen bir adamla çarpışmıştı farkında olmadan.Adamın elinde bulunan poşetler bir anda kaldırımın dört bir yanına yayılmıştı.Satine,buna aldırmadan yürüyüp gidecekken adam bir anda "Hey,ne kaba bir insansın." diye bağırmıştı.İstemsizce adamın yüzüne baktı ve o anda dünyası kararmıştı.Çarptığı adam,onu öldürmek için yıllarca peşinden koşan adamdı,Kevindi.Satine artık hayatının sonunun yaklaştığını fark etmişti,ölecekti.Bunu söylemek o kadar zor geliyordu ki ...
Satine son bir kez şansını değerlendirmeye karar verdi ve Kevin'e "Şerefsiz,çek git hayatımdan." diyerek ona bir tokat attı ve hızlı adımlarla oradan uzaklaştı.Kevin ise arkasından "Sana bu tokatın katlarını ödeticem Satine,bunu bil ve son günlerinin keyfini çıkar." diye bağırdı.Satine gözyaşlarına hakim olamıyordu,hep şanssızlıklar onu bulurdu zaten.Kevin'in onu öldürmek istemesini sağlayan tek şey Gerard'dı.Kevin ve Gerard birbirlerinden ölesiye nefret eden iki düşmandı.Satine ise Gerard'ın kız kardeşi olduğu için onun peşindeydi.Kevin'den nefret ediyordu ve ölüm korkusu tüm vücudunu sarmıştı.Çareyi abisi Gerard'dan yardım istemekte buldu ve evine varınca Gerard'ı aradı.Telefonu açar açmaz "Gerard,bana yardımın gerekli.Kevin beni öldürücek,peşimde." dedi hızlı bir şekilde Gerard ise "Sakin ol,tek tek anlat." dediğinde Satine ağlamaya başladı. "Gel,buraya gel herşeyi anlatıcam." dedi ve telefonu kapattı.
Bütün gece uyumadan ağlamıştı,sonunda gözlerinde gözyaşı bile kalmamıştı.Hayatı boyunca yaşadığı güzel ya da kötü tüm olayları hatırlamıştı.Sabahın geleceğinş bile düşünemiyordu,sanki o an orada ölecekti.O kadar korkuyordu ki yorgana sarılarak dua ediyordu.Ölmeden önce hayatı boyunca en çok yapmak istediği şeyi yapmaya karar verdi ve Daniel'i arayıp buluşmak istediğini söyledi,ona karşı olan hislerini söyleyecekti.İçinde bir ukte kalmasını istemiyordu,ilk tanıştıkları andan beri onu seviyordu ve şimdi ise açılma zamanıydı.Buluştuklarında ilk olarak selamlaştılar ve Satine "Seni fazla oyalamıyıcam merak etme,sadece birşey söyliyicem ve sen bana cevap vericeksin,tamam mı ?" dedi ve Daniel "Tamam." diye cevap verdi.Satine titremeye başlamıştı,ölüceğini bile unutmuştu o an."Biliyorum,çok ani olucak ama ben sana karşı senin sandığının ötesinde duygular hissediyorum,hem de ilk gördüğüm andan itibaren ..." derken Daniel elleriyle onu susturdu ve Satine bir anda dudaklarını onun dudaklarında bulmuştu.Ayrıldıklarında ise Daniel "Ben de seni seviyorum,ben de seni.Keşke benim de en başta bunu söylemeye cesaretim olsaydı,kendimden o kadar utanıyorum ki.." dediğinde gözyaşlarına hakim olamadı Satine. "Keşke birlikte birşeyler yaşamak için bir şansımız olsaydı ama artık herşey için çok geç,ben ölücem.Olur ki kurtulursam hep seni sevicem.Şimdi gitmem gerekli." dedi ve hızlı adımlarla oradan uzaklaştı.Şimdi Satinenin içinde biraz da olsa yaşama isteği belirmişti.
Sabah güneş ışınları odanın penceresinden girerek bütün evi aydınlattığında sabah olduğunu anlamıştı,bugün büyük gündü.Gerard kapıyı çaldığında büyük bir heyecanla açtı ve ağabeyine sarılarak "Sonunda geldin,inan o kadar çok korkuyorum ki." dedi.Hiçbir şeyi anlatmaya fırsat kalmadan Kevin odadan içeri girdi ve "Bakın burda kimler var,bu bana dün çarpıp kaçan kız değil mi ?" dedi.Gerard olanları biraz da olsa anlamış olmalıydı ki "Çek git burdan pislik herif,bir daha da kardeşime bulaşırsan seni doğduğuna pişman ederim." dedi.Kevin Gerard'ın bu lafına sinirlenmiş olucak ki ani bir darbeyle Gerard'ın tam kalbine batırmıştı hançeri.Satine "Hayıır." diye bağırdı ve o anın acısıyla içindeki güç katlanmıştı.Gerard'ın kalbine saplanan hançeri çıkarttı ve Kevin'in tam vücuduna defalarca sapladı.