Cevapsız Sorular

Konu: Cevapsız Sorular Perş. Haz. 24, 2010 6:18 pm

Andréa bu günlerde çok dalgındı.İnsanlara yardım etmenin yanında kardeşiyle ettiği kavgalar onu yoruyor,yıpratıyor ve üzüyordu.Dertleşmeye ihtiyacı vardı.Yere oturdu ve ayakkabısının bağcığıyla oynamaya başladı.Neler oluyordu ona böyle?Önceden nefret dolu bi' kızdı fakat şimdi insanların dertleriyle uğraşıyor, kendi dertlerini bi' kenara atıyordu...Bu onun davranışları arasında yer almazdı...Gerçekten değişmiş miydi?Yoksa sadece egoistliğinin evrelerinden bi' tanesi miydi?Sorular beyninde yığılı kalmıştı fakat cevapları ise yoktu.Cevapsız sorular...Beyninde yığılı olan soruların cevabı yoksa daha ne kadar dayanbilirdiki?Derin bi' nefes aldı ve volta atmaya başladı.Volta atarken her zaman yere bakardı.Sanki yerde cevapları bulabilecekmiş gibi...Kafasını kaldırdı gözlerini kapadı ve derin bi' şekilde yutkundu.Yutkununca sanki dertleri son bulacaktı.Gözleri kapalı bi' biçimde volta atmaya devam etti.Ve birden bi' şeye çarptı.Gözlerini açtı ve kafasını kaldırdı.Karşısında ikizinin erkek arkadaşı Brandon duruyordu.Yüzüne sahte bi' gülücük yapıştırdı ve
-"Hey Brand.Neler yapıyorsun" dedi.Yüzündeki gülücük içinde yaşadığı fırtınayı saklayamamıştı...

Konu: Geri: Cevapsız Sorular Perş. Haz. 24, 2010 8:44 pm

Hissizlik… Tam olarak hissettiği şey buydu. Aslında hiçbir şey hissedemiyorsa nasıl kendini hissiz hissedebiliyordu ki? Tamamen saçmalık. Zihnindeki bu saçma ikilemlerden kurtulması gerekiyordu kesinlikle. Başka şeylere odaklanmalıydı. Bundan sonra ne yapacaktı? İçindeki boşluğu nasıl doldurabilirdi ki? Zaten yalnızdı, son zamanlarda iyice yalnız kalmıştı. Kimseyle konuşmak istemiyordu, ya da kimseye gözükmeyi. Tek yaptığı saçma konular üzerinde ikilemlerde kalmaktı. Hissizliği hissedip hissedememek gibi. Brandon kimseyle konuşmamak için elinden geleni yaparak yere bakıp hızlıca bahçede yürüyordu. Muhtemelen ya yatakhaneye ya da kütüphaneye gidecekti. İki türlü de kafasını dağıtmak için eline geçen ilk şeyi okuyacaktı. Binaya girmek üzereyken karşısındaki kişiyi görmemişti, muhtemelen karşısındaki de onu görmemişti ki bir anda çarpıştılar. Brandon sinirli bir şekilde bağırmaya hazırlanırken çarpan kişinin kim olduğunu gördüğünde bu düşüncelerden hemen vazgeçti. Andréa, Juli’nin kardeşi… Kız hemen yüzüne takma bir gülümseme yerleştirerek "Hey Brand. Neler yapıyorsun?" diye sordu. Hadi ama! Kimseyle konuşmak istemiyorum! Zihninden geçen bu düşünceler Andréa’nın elamsı gözlerine baktığında bir anda yok olmuştu. Kesinlikle bir şeylere canı sıkılmış olmalıydı. Sorusuna cevap vermeyip merakına yenik düşerek direk sordu. “Senin canın bir şeye mi sıkkın?” Başka biri olsa muhtemelen konuşmak istemediğini söyleyip oradan hızla uzaklaşırdı ama karşısındaki kişi Juli’nin kardeşiydi. O’nun bir sıkıntısı varsa Juli’nin de var demekti ve aralarında ne olursa olsun Juli’nin üzülmesini istemiyordu. “Konuşmak için vaktim var, istersen anlatabilirsin.” Dedi gülümseyerek ve Andréa’nın cevabını bekledi…

Konu: Geri: Cevapsız Sorular Perş. Haz. 24, 2010 9:25 pm

Andréa Brandon'ı görünce acısı ikiye katlanmıştı.Juli demek Brandon demekti.Brandon demek Juli demekti.Onlar bir elmanın iki yarısı gibiydiler.Bi taraf ısırıldığında diğer taraf çürürdü.Brandon'un sözleri, Andréa'nın düşüncelerini dağıttı:
"Senin canın bir şeye mi sıkkın?Konuşmak için vaktim var, istersen anlatabilirsin.” Dedi.Andréa içindeki bütün duyguları anlatmak istiyordu fakat Brandon'a hemencecik açılamazdı.Onu kırarsa Juli'yi -bir kez daha- kırardı.Ama açılmaya, içini dökmeye ihtiyacı vardı.Ne yapacağını bilemiyordu.İki seçeneği vardı:Açılmalımıydı?Yoksa cevapsız sorularıyla mı yaşamalıydı?Fakat Andréa'yı birden O'shélia özelliği dürttü.Kimi kırarsa kırsın anlatmalıydı.Yardımsever melekliğin bi' sonu olmalıydı.Arada bi' egoist etiketi alacaksa bile kendini düşünmeliydi.Sımsıkı bastırdığı, sitresten çatlamış olan dudaklarını araladı ve uçurumun kenarındaymış gibi bi' sesle
-"Sorun Juli ile ilgili" dedi.Juli'nin adını telaffuz ederken ela gözlerinden, elmas gibi bi' göz yaşı yanaklarından süzüldü.Bu onun ilk gerçek gözyaşlarıydı....