Bir Ölümün Hatırası

Ağlayarak uyandı derin uykusundan. Gözyaşları yanaklarından aşağıya dur durak bilmeden, asi bir nehrin suları gibi mor yastığa damlıyordu. Buna dayanamıyordu daha fazla, bu kabuslara dayanamıyordu. Hele de bunların güzel rüyalar olması gerektiğini bilirken yapamıyordu bunu… Elleriyle yüzünü kapattı ve gözyaşlarını sildi hızla. Uyumak bile imkansızdı artık onun için, aradan birkaç yıl geçmişti ama genç kız gördüğü her ölümü her gece tekrar tekrar yaşıyordu ama bu gece ki bir ölüm değildi, yine de en kötüsü buydu. Kabus aklına geldiğinde gözyaşları tekrar akmaya başladı. Gözlerini kapattı ve ağlamasını durdurmaya çalıştı, yapamadı, imkansız gibiydi. Görüntüler aklına geldikçe gözyaşları hıçkırıklara dönüştü ve genç kız ses çıkmasın diye başını yastığına gömdü. Bir süre öyle durup ağladıktan sonra gözyaşlarının kesildiğini fark etti, o kadar çok ağlamıştı ki bitmişti gözyaşları… Şimdi düşünebilirdi işte kabusunu, aslında rüya olması gereken kabusunu. Bunun o kadar korkutucu olma sebebi içinde ikizinin oluşuydu.

Kız rüyasında bir çayırda koşturuyordu. Bir şey arıyordu ama ne olduğunu bilmiyordu. Ağaçların arasında bir kahkaha duyduğunda oraya yöneldi ve işte karşısındaydı aradığı kişi. Sarı saçları ve mutlulukla parlayan mavi gözleriyle ona bakıyor ve kahkahalarla gülüyordu. Kız başta onun gülmesine kaptırdı kendini ve sonra karşısındaki çocuğa ne olduğunu hatırladı. O öldü… Kahkahaları kesildi ve kardeşine dikkatle bakmaya başladı. Hala onu son gördüğünde olduğu gibiydi, hayır, son gördüğünde kan içindeydi tatlı çocuk şimdiyse tertemizdi ve mutluydu, acı çekmiyordu. Kızın gözünden bir damla yaş geldi ve kardeşi onun elini kendi ellerinin içine aldı. Elini okşayan çocuğun eli sıcacıktı, öldüğünde olduğu gibi soğuk değildi, güneş gibi sıcak. Kardeşini izlerken o adımlarını yavaşlattığında göl kenarına geldiklerini fark etti. Suya bakmaya başladılar ve kızın gözyaşları gittikçe hızlandı. Yanında elini tutan çocuk on üç yaşındaki halindeydi ama sarışın cadı şu andaki halindeydi. Kardeşini incelemeye vbaşladı. Bir çocuğun hatlarına sahipti. Kızın on üç yaşındaki hali gibiydi işte ikizi, ikisi de büyümüştü. Hayır, o büyümedi, asla büyüyemeyecek! Çocuk boştaki elini kardeşinin yanağında gezdirdi ve gözyaşlarını sildi. Neden ağlıyorsun? Kız onun tanıdık sesini duyduğu anda gözyaşları hızlandı, bir daha asla bu sesi duyamayacaktı, rüyaları dışında asla duyamayacaktı. Çünkü ben büyüdüm ve sen büyüyemeyeceksin. Çünkü bir daha seni konuşurken duyamayacağım. Çünkü bir daha asla ben ağlarken beni kahkahalarınla güldürmeyeceksin. Çocuk onu üzgün gözlerle süzdü bir süre sonra dudaklarına hüzünlü bir gülümseme yerleşti. Ben bunları hep yapacağım. Kız ona alaycı gözlerle baktı ve çocuğun gözlerinde parlayan umudu gördü. Alex hep öyleydi zaten, her zaman umutlu… Nasıl yapacaksın bunu? Sen öldün, gözlerimin önünde! Hıçkırıklarının arasından bunları söyleyebilmişti. Kalbinde yaşıyorum… Ve sonra çocuk kayboldu, Candice ağlayarak uyandı.

Yataktan hızla kalktı ve üzerindeki açık mavi geceliği çıkartıp siyah bir kot ve arkasında işlemeler olan beyaz bir t-shirt giydi. Ayağına ayakkabılarını geçirdikten sonra kendini bahçeye attı. Amaçsızca turlar atmaya başladı. Küçüklüğünden beri bir şeye üzüldüğünde ya Blaise’in yanına gider ya da açık havada yürürdü. Blaise’i uyandırmak istememişti. Gözlerini kapattı ve onun on üç yaşındaki gülümsemesi belirdi beyninde, kardeşinin sarı saçlarını ve mutlulukla parlayan mavi gözlerini, bu gözlerden parlayan kendi yansımasını gördü. Aklına rüyası geldiği anda donakaldı. Alex’i görmüştü ve ona dokunmuştu, ölen kardeşine dokunmuştu… Kendini en yakın banka attı ve yanağı bankın tahtalarına gelecek şekilde uzandı. Gözyaşları aniden akmaya başladı ve bu kez sarışın onları durdurmak için uğraşmadı bile. Sadece kendini bıraktı, ağladı ve ağladı, yanına yaklaşan birinin siluetini fark edene dek yüzündeki yaşları silmedi. Yaklaşan kişiyi gördüğünde ellerini yanağında dolaştırdı ve onu rahatsız eden yabancıya gözlerinde sinirle bektı.

Andréa bu günlerde çok değişik davranıyordu.Vücud olarak kendini insanlardan soyutlamıştı ama ruhen sanki hep onlarla birlikteydi.Yalnız değildi.Ama yalnızdı.Bu ironi içinden çıkamıyordu.Yalnız mıydı?Değil miydi?Cevap ise yoktu.Sadece boştu.Beynine yığılan sorula, kalabalıktan başka bi' şey değildir ama cevaplarını bulmak için can atıyordu.Cevabı olmayan sorularla yaşamayı nasıl beceriyordu, hala kendisi bile şaşkındı bu konuda.Beyninde girdap gibi gezen sorular, günlük hayatını hiç olmadığı kadar etkilemişti.Yemek yemiyor, konuşmuyor ve uyuyamıyordu.Tek çareyi gece gezmekte bulmuştu.Her zamanki gibi dışarı çıkmış, bahçede dolşaıyordu.Rüzgarın, ılık teninde gezerken yarattığı hisi, hiç olmadık zamanlarda hatırlıyor ve özlüyordu.Bu yüzden her gece burada oturuyordu.Her geceki gibi yine gelmişti buraya.Ama bu gün bi' değişiklik vardı.Her zamanki duyduğu kokuların arasına mayhoş bi' koku eklenmişti.Bi' kız kokusu...Kokuyu duymasıyla sesi algılaması bir oldu.Çalıların arkasından hışırtılar geliyordu.Yaylana yaylana çalıların arkasına doğru yürümeye başlası.Asasını eline aldı ve cesur sesini takınarak
-"Hey kim var orada?" dedi.Cevabı bilmek istemese bile bu soru onu h,ç olmadığı kadar merkalandırmıştı.Ne kadar ironik değil mi?

“Benim hiçbir zaman ağlamayacağımı düşünenlerden miydin sende? Bana öyle bakma, herkes ağlar. Ama merak ediyorum bunu kaç kişiye anlatacaksın?” Sözleri düşmanca değildi, oldukça yumuşak başlı bile denebilirdi ama sesindeki bir şey karşısındaki kızı şaşırtmıştı. Sarışın bir cevap beklercesine bakmayı sürdürdü karşısındakine ve kısa süre sonra bundan sıkıldı. “Bana öyle bakmayı keser misin? Hem gecenin bu saatinde neden dışarıdasın?” dedi.Andréa bu kadar seri soru sorulmasına alışkın değildi.Aslında ailesi dışında birilerinin ona soru sormasına alışık değildi.Onu soru sormaktan korkarlardı.Andréa derin bi' nefes aldı ve -"Burası benim mekanım.Senin ağlayıp ağlamadığın umrumda değil.Son olarak bunu kimseye anlatmam dedikodu meraklısı değilim.İnsanların ne halt ettiği umurumdada değil" dedi.Sözünü bitirirken çatılmış kaşları biraz daha yumuşamıştı.Işıl ışıl parlayan aya baktı ve derin bi' iç çekti.Hiç sevgilisi olmamıştı ve onunla birlikte mehtapı izlememişti.Nasıl bi' duyguydu acaba?

“Neden yanıma oturmuyorsun? Ayakta durmak yorucu olmalı.” Kız teklifi bir süre gözden geçirdikten sonra sarışının yanına oturdu ve genç cadı gülümsedi. Parmağıyla ayı göstererek konuşmaya başladı. “Ay çok yalnız görünmüyor mu sence de? Çevresinde o kadar çok yıldız var ama o yine de Dünya’ya âşık biri gibi, yalnız ve umutlu…” Sözleri bir anda ağzından kaçıvermişti ama bu yine de iyi bir cümle oluşturduğu için aya bakmayı sürdürdü.Andréa'da aya bakmaya devam etti.Birilerine küçük bi' sır vermenin zamanı gelmişti.Sır fıçısı gibiydi.Bütün fırtınaları içinde saklı...Ağzını açtı ve çekinerek konuşmaya başladı...
-"Hiç aşkı yaşamadım.Sevdim ama onlar sevmediler" dedi ve başını tekrar aya çevirdi.Bu itirafı yapmak onu yormuştu.Kesinlikle dalga geçecekti.Bundan emindi fakat ne yapacağını bilemiyordu.Kimse onu sevmiyor istemiyordu.Sanki Andréa'nın etrafında onları iten bi' güç vardı.Bu güç Andréa'nın hoşuna gitmiyordu.Tekrar kıza döndü ve yumuşamış ela gözleriyle kızı süzmeye başladı...

Kız yaş konusu pek önemsemiyordu o ayrı… Aklında üç çocukla ilgili anılar dolanıp duruyordu, kız bunları durduramayacağını bildiği için devam etmelerine göz yumdu. Çok uzun bir süre geçmeden konuşmaya başladı. “Ben ilk kez âşık olduğumda beni reddetti, aramızdaki ilişkinin, arkadaşlığın bozulmamasını istedi. İkinci kez âşık olduğumda ise Erik öldürüldü. Bu çok acı vericiydi, sevdiğin birini çok gençken kaybetmek ve şimdi mutluyum, çünkü çıktığım çocuk beni seviyor, neredeyse bana tapıyor… Yinede geçmişte olanları düşününce ağlamamak için zor tutuyorum kendimi… Sözlerin sonuna doğru sesi acı dolmuştu, burnunu çekti ve yüzüne hüzünlü bir gülümseme yerleştirdi. Bakışlarını okulun binalarında dolaştırdı ve yanındaki kızın konuştuğunu duyduğunda ona döndü.Andréa bu konu hakkında ne diyeceğinden pek emin değildi.İlk defa insanlar ona böyle açılıyorlardı.Değişik bi' duyguydu.Kıza döndü ve
-"İlk aşkı yaşadığım zaman gerçekten mutluydum.Seviyordum o da beni seviyordu.Hala çıkıyoruz ama garibiz biraz, uzak..." dedi.Devamını getirememişti.Hüzünleniyordu.Aya baktı.