Buluşma

Geçirdiği yıllar boyunca, gerçekten yerleşebildiği bir yer olmamıştı Isabel'in. Bir yerde uzun süre kalmak zorunda değildi, çünkü onu bağlayacak bir ailesi yoktu. Zaten olsun da istemezdi. Özgür biriydi Isabel. Savaşlaran uzak, kendi küçük dünyasını kurmuştu ve bu hoşuna gidiyordu. Şimdi ise Godric's Hollow'daydı. Ailesi olmamasına - ya da onları tanımamasına - rağmen arkadaşlarının yanında olmak onun için her zaman eğlenceliydi. Renkliydi. Hayatında kafaya takacak bir kişi olmadığı sürece, herkesin hayatı güzel olabilirdi. Isabel, gençti ama çok şey yaşamıştı. Olgundu, hayatla tanışmıştı. Küçüklükten beri istediği mesleğe sahipti, bir zamanlar Ravenclaw'da okuyup hayaller kurarken aklından geçirdiği güzel bir hayatı vardı. Yine de bir şeyler eksikti sanki. Kendini çok hissettirmese de, ufak bir olayda içini acıtıyordu bu eksiklik. Nedenini, kendisi de bilmiyordu.

Gökyüzü cıvıl cıvıldı tüm gün. Aklına meslektaşıyla buluşmak nereden gelmişti bilmiyordu. Ama eğlenceli olacağı ve kendini düşünmekten uzaklaştıracağı kesindi. Meydana geldi ve biraz çevresine bakındı. Sonra onu gördü. Güzel, sarışın bir kadın. Uzun boyluydu, nedense ona karşı bir sempati vardı içinde Isabel'in. Ona doğru ilerledi. Katherine onu görünce gülümsedi. Birbirlerine yaklaştılar ve uzun yıllar birbirlerini görmüyormuşcasına sarıldılar. Isabel kendini iyi hissediyordu. Katherine'dan biraz uzaklaşarak:

" Ne kadar hoş görünüyorsun! Seni özlemişim! "

Katherine, Isabel'in sözleri karşında kıkırdadı.
"Tanrım. Sende öyle. Seni çok özlemişim. Görüşmeyeli bu kadar uzun zaman olması çok acaip." İçindeki tüm sıkıntı silip gitti aniden. Isabel'in sıcak gülümseyişi, aydınlık bakışları, onu rahatlattı. Belki de ihtiyacım olan şey bu. diye düşündü. Sadece tanıdık bir kaç yüz.

Isabel'in ellerini, sanki her an kaçıp gidebilirmiş gibi sıkıca tutmuştu. Sonunda başındaki kasvet bulutlarının dağılmış olması güzeldi. Katherine bunu kaybetmek istemiyordu. İşin en ironik kısmı ise, ailesinden biri olan bu kızın, ona ailesini unutturmasıydı. Aslında daha önceden görüşmeliydiler. Ancak, Katherine'in yeni profösör olması hadisesi kolay geçmiyordu. Son bir kaç hafta şaşırtıcı derecede koşturmayla geçmişti. Amcasına mektup yazdığı bir ara hariç hep çalışmıştı.

Kısa bir sessizliğin bile onu bu kadar düşünceye sürüklemesi sinir bozucuydu. Bir türlü düşünceleri durmuyordu. Kendi sesinin sustuğu her dakika, iç sesi gevezeliğe başlıyordu. Katherine'nin şimdi iç sesini dinlemeye vakti yoktu.

"Ah, burada ayakta dikilmemiz ne saçma." dedi ve etrafına bakındı. İleride bir boş bank gözüne kestirince, o tarafı işaret etti. "Hadi, oturalım. Bugün hava gayet güzel. Banklar kuru olmalı."

"Hadi, oturalım. Bugün hava gayet güzel. Banklar kuru olmalı."

Evet, orada dikilmek saçmaydı gerçekten. Isabel ile Katherine bir banka doğru ilerlediler. Bankın arkasında dikkat çekici bir heykel vardı. Muntazam bir büyüklükteydi ve şekil değiştiriyordu. Bir muggle-büyücü ailesine dönüştüğünde ise bir süre öylece baktı. Sonra banka oturdular ve Isabel yanındaki ağaçtan bir yaprak kopardı. Katherine ona iyi geliyordu. Onu seviyordu. Zaten Isabel'i seven çok kişi olduğu savunulamazdı. Isabel elindeki yaprakla oyalanarak Katherine' a döndü:

" Katherine, yanımda olmana öyle çok seviniyorum ki. Uzun süredir devam eden monoton bir hayatım var. Hogwarts'da oku, mezun ol, profesör ol, geleceği yorumla, ödev ver... Hep sıradan şeyler. Kendime hiç vakit ayıramıyordum bu aralar. "

Neden bunları söylediğini bilmiyordu aslında. Sadece söylemek istemişti. İçinden geçenlerdi bunlar. Katherine onun için bir hediyeydi sanki. Bir akraba, bir arkadaş... Aslında sadece bir akraba olduğuna da inanmak istemiyordu Isabel. Çünkü aralarında garip bir bağ vardı. Belki de hiç bu kadar iyi bir arkadaşı olmadığı için bunları hissetmişti Isabel. Hayatında olan birkaç insanda uçup gitmişti. İstese onlara kin tutabilirdi, ama bu Isabel'e göre değildi. İyilik meleği olmak da, kötü olmak da ona göre değildi. O sadece... saf ama bir o kadar da kurnazdı.

Katherine, Isabel'in ne kadar haklı olduğunu biliyordu. Her zaman çalışmak zorunda kalmışlardı. Oku, dersine çalış, yaptığın büyülere dikkat et... Üstelik artık daha da zordu. Başka yetişkinler tarafından korunan küçük kızlar değillerdi artık. Kendi ayaklarının üzerlerinde durup, kendi başlarını beladan kurtarmak zorundaydılar. İşleri ise zamanlarının çoğunu kapsıyordu. Ne kendilerine, ne de çevrelerine zaman ayıramıyorlardı. Katherine de bu durumdan rahatsızdı. Mümkün olduğunca yeni hayatına alışmaya çalışıyor, bundan zevk almak için uğraşıyordu.

İsabel'in gözlerine baktı. Gözlerinde, Katherine'in yorumlayamadığı bir ifade vardı. Ancak bu bakışlardan, yalnız hisseden tek kişi olmadığını farketti. Isabel'i seviyordu. Nedenini tam olarak o da bilmiyordu. Belki de, ona bu kadar güvenmesiydi nedeni. Ne olursa olsun ona değer veriyordu işte.
"Seni çok iyi anlıyorum Isabel, haklısın. Bende aynı hayatı yaşıyorum uzun süredir. Üstelik, öncesinde yaşadığım onca şeyin baskısı altında hissediyorum kendimi. Buna alışmaktan başka şansımız var mı bilmiyorum." Katherine aynı Isabel gibi, ağaçtan bir yaprak kopardı. Yaprağı elinde küçük parçalara bölerken konuşmaya devam etti.
"Aslında ikimizinde profösör olması güzel birşey. Daha sık görüşebiliriz." dedi ve içtenlikle gülümsedi Katherine.

"Aslında ikimizinde profösör olması güzel birşey. Daha sık görüşebiliriz."

Profesörlük... Acaba Isabel gerçekten profesör mü olmak istemişti? Hayır. O asla halasının baskısından kurtulamamıştı ki. Hayatında kim vardı ki başka? Pek çok kişi ona bakıp güler geçerdi. Halasının tek isteği, yeğeninin iyi bir yerde olmasıydı. Bunu anlayabilirdi. Katherine ağaçtan bir yaprak daha koparırken uzanıp elindekini aldı. Biraz şaşkın bir şekilde Isabel'e baktı. Isabel, yaprağı inceledi. Birkaç küçük kılçık, oval bir şekil, biraz yamuk. Başını kaldırıp Katherine'a baktı. Biraz mahcup görünüyordu şimdi. Yavaşça başını önüne sabitledi ve söyleyeceklerini toparlamaya çalıştı. Eski günlere dönmek istemiyordu yeniden, ama öyle bir ortam vardı ki, bu sefer korkmuyordu.

" Kusura bakma. Dersimin getirileri işte. "

Aslında Kehanet'e gerçekten inanıyor muydu, bilmiyordu Isabel. Belki de Katherine inanmıyordu. Belki gerçekten bu dersi gereksiz buluyordu. Ama, diye düşündü Isabel. Ama, ben de o ağaçtan bir yaprak koparsaydım Katherine'ın kopardığıyla aynı olurdu. Ortak yönler inanılmazdı.

" Biliyor musun Katherine, benim hiç ailem olmadı. Babam bir paçavra gibi savurup atmış beni. Onun gözünde çöpten farksızmışım. Hiçbir anlam ifade edememek kötü bir şey. "

" Biliyor musun Katherine, benim hiç ailem olmadı. Babam bir paçavra gibi savurup atmış beni. Onun gözünde çöpten farksızmışım. Hiçbir anlam ifade edememek kötü bir şey. "

Katherine Isabel'in aniden söylediği bu sözler karşısında şaşkınlığını gizleyemedi. İlk kez, Isabel ona kendini açıyordu. Garip bir şekilde, bu sözler Katherine'i rahatsız etti. Sanki konuşma hiç istemediği bir yere gidiyor gibiydi. Konuşmanın nereye gideceğini o da bilmiyordu ama rahatsız olmuştu işte. Sanki duymaya hazır olmadığı birşeyleri duymak üzere gibiydi. Ne olduğunu o da bilmiyordu. Peki, Isabel bilebilir miydi? O bir kahindi. Katherine, bu geleceği görme olaylarına inanırdı. Isabel'in birşeyler, Katherin'in hoşuna gitmeyecek birşeyler biliyor olması fikri onu rahatsız etti.
"Şey... Isabel. Ne diyeceğimi bilmiyorum." O sırada Isabel'in gözlerindeki şaşkınlığı gördü. Onun böyle bir tepki vermesini beklememişti elbette. O da kendisinden bunu beklemezdi. Kendisine ne olduğunu anlayamadı. Isabel onun biricik kuzeni gibiydi. O da kendisi gibi, başka akrabalar tarafından büyütülmüştü. Yani aslında, Isabel ile aralarındaki akrabalık dereceleri tam olara belli değildi.

Katherine'nin aklına amcası Marlon'la Simone'nun arasında geçen bir konuşma geldi. Ancak yalnızca görüntü vardı. Salonun aydınlığı, beyaz ağırlıklı mobilyaları ve kız kardeşi olan küçük Fantine. Simone ve Marlon, farklı koltularda oturmuş, ciddi birşeyler tartışıyorlar. Katherine, Fantine'nin gürültüsünden onları duyamıyor. Bir kaç ses, kelime, cümle. Katherine bugün, bu anıdan hiçbir kelimeyi bir araya getirimemiş; hiçbir cümle oluşturamamıştı. Tek hatırladığı o an babasını öldürmüş olmasından bahsetmedikleriydi. Isabel'den bahsediyorlardı. Katherine elindeki ikinci yaprağı sıkıntıyla parçaladı. Belki de Isabel, Katherine kadar kötü hissediyordu. Belki de anılar, onu da bu kadar üzüyordu. Katherine kötü bir babanın ne demek olduğunu iyi biliyordu.
"Ah Isabel, çok üzgünüm. Sadece kafam çok karışık. Aslında, bunun seni ne kadar üzdüğünün farkındayım. Asla tanıyamadığın bir aile, senden çok şey bekleyen akrabalar. Bunun nasıl bir şey olduğunu çok iyi biliyorum."
Elindeki zavallı yaprağı azad etti. Parmaklarını yavaşça açıp, ezilmiş yaprağın yere düşüşünü seryetti. Bir an, yerdeki yaprağa baktı ve ardından arkasındaki ağaçtan sert ve büyük bir yaprak koparttı. Yaprağı ikiye, üçe ve dörde katlayarak çıtırdamasını dinledi. Ardından tekrar başını kaldırıp Isabel'e baktı. Düşünceli bir ifadeyle, sessizce onu izliyordu. Katherine onun ne düşündüğünü anlamak için her şeyi verebilirdi.
"Baban hakkında ne diyebilirim bilmiyorum. Sanırım Hogwarts'tan mektup gelene kadar senin bir Muggle olduğunu düşünmüşler. Bunu sanırım amcam söylemişti." Sözlerine devam etmedi. O sırada bunu nerden bildiğini düşünüyordu. Amcasıyla Isabel hakkında hiç konumamıştı. Ve hatırladı. Amcası bunu, şöminenin küllerindeki Simone ile konuşmuştu. "Kız bir büyücü Marlon." demişti. "Hogwarts'tan onu çağırmışlar. Mektubu bana yolladılar. Açıkça ortada." Simone yalnızca Bonaparte'larla ilgilenirdi. Annesinin akrabalarının işine burnunu sokması komikti. Katherine devamlı olarak dalıp gittiği için kendine kızdı. Gülümseyerek Isabel'e döndü.
"Baksana, kafamı bir türlü toplayamıyorum bile. Babandan bahsediyordun. Onu hiç gördün mü?"

"Baksana, kafamı bir türlü toplayamıyorum bile. Babandan bahsediyordun. Onu hiç gördün mü?"

Birden aklına babasıyla geçirdiği o güzel günler geldi Isabel'in. Ama yüzü silikti, babası onu başından atmak için çok erken davranmıştı. 6 yaşında falandı, Isabel, bunu unutmayacaktı ama 6 yıl nasıl bir hayatı olduğunu çoktan unutmuştu. Bir kardeşi olduğunu hatırlıyordu. Ama o da kayıplara karışmıştı işte. Katherine Hogwarts'a gelene kadar yapayalnızdı. Şimdi de bir tek o vardı. İstemeye istemeye, anılarını zorladı. Evlerinin bahçesi, yeşilliklerle doluydu. Annesini hiç hatırlamıyordu. Babasının annesini nasıl sevdiğini de aklı almıyordu. Bir muggle ı. Yavaşça Katherine'a döndü. Onun ailesi hakkında da pek bir şey bilmiyordu. Isabel, şimdiye kadar kendisini duvarların arkasına hapsetmiş gibiydi. Katherine'ın da kafası karışık gibiydi ki, Isabel onun cevaplarına şaşırmıştı. Ama şimdi, Katherine'a karşı duvarlarını biraz aralamıştı. Sesi titreyerek konuştu:

" Sanırım altı ya da beş yaşındayken babamdan ayrıldım. Bir kardeşim olduğunu, evimizin yeşillikler içinde olduğunu ve birkaç olayı hatırlıyorum sadece. Yüzler çok bulanık. Nedenini de bilmiyorum ki. "

Belki bir şekilde unutmamı sağlamışlardı. Büyü yapmışlardı, belki ben yedi yaşında uzaklaşmıştım. Yedi yaşında ileride bir büyücü olacak bir çocuğun çok az şey hatırlaması saçmaydı. Neden ama, neden? Babasının onu sevmediğini biliyordu, onun muggle olduğunu düşünmüştü. Belki de onu unutmam için büyü yapmıştı ve daha çok onların yanında kalırsam kardeşimin de beni hatırlayabileceğini düşünmüştü... Kardeşim... Ailemden ne kadar da uzaktım. Belki başka kardeşlerim de vardı ama hiç onları aramaya çalışmamıştım. Çünkü babam beni istemediyse, onlar zaten beni tanımayacaklardı ve yalan söylediğimi düşüneceklerdi. Kafam allak bullak olmuştu.

" Sanırım altı ya da beş yaşındayken babamdan ayrıldım. Bir kardeşim olduğunu, evimizin yeşillikler içinde olduğunu ve birkaç olayı hatırlıyorum sadece. Yüzler çok bulanık. Nedenini de bilmiyorum ki. "

Katherine o zamanlar, tahminen iki yaşlarındaydı. Ya da belki üç. Küçüktü işte. Küçüktü ve ailesini kaybetmişti. Babası akli dengesini yitirmiş ve annesini öldürmüştü. Amcası ona herşeyi anlattığında, annesinin ne kadar üzgün olduğunu da anlatmıştı. Bir muggle olduğu halde sevdiği eşini, bir muggle olduğu için yargılar olmuş. Karanlık tarafından ele geçirilmişti demişti Simone. Karanlık, aklıyla oynamıştı. Onu bir kukla gibi oynatmıştı. O da teslim olacak kadar zayıftı. Katherine, babasına benzemediği için mutluydu. Ama onun yarasını taşımak zorundaydı.

Çekinerek Isabel'e baktı.
"Bunun nasıl bir duygu olduğunu biliyorum. Bazı şeyler eksik kalıyor, evet. Amcam, bana bunu ara sıra yapıyor. En azından ben öyle düşünüyorum. Bilmemi istemediği şeyler var. Her öğrendiğimde aklıma giriyor. Aslında bunu yapan Simone. Sanırım o bir Zihinbend. Bu çok rahatsız edici." dedi ve hoşnutsuz bir şekilde güldü.

Nedense ailesi hakkında, hep bilmemesi gereken bir şeyler oluyordu. Katherine bundan nefret ediyordu. Hatırlamadığı çok şey vardı. Hatırlamasına ise imkan yoktu.
"Bu haksızlık değil mi? Sanki bilmeye hakkımız yokmuş gibi. Ben de babamı tam hatırlayamıyorum. Çünkü onu son görüşümle ilgili bazı anılarımı silmişler. Yani sanırım. Bu nedenle görüşüm bulanıklaştı. Net hatırlayamıyorum. Onunla bayağı bir uzun konuştuğumu bilsem de yalnızca birkaç cümle var aklımda. Çok da kopuklar. Bazen ne düşünüyorum biliyor musun? Babam bana herşey anlattı ve onlarda bunu aklımdan sildiler."Sinirli bir şekilde suratını buruşturdu.
"Annemin kolyesini de aldılar. Onu babam vermişti. Şey, teknik olarak vermiş sayılmıyor, çünkü ölmüştü. Herneyse, kolyeyi ömrü boyunca saklamıştı. Onu aldım ve içinde hepimizin resmi vardı. Büyücü kolyesiydi. Onu anneme, babam almış. Kolyeyi hatırlamıyorum. Resimlerimiz gözümün önüne gelmiyor. Bazen kolye beşe ayrılıyordu diyorum, sonra hayır olamaz dörde ayrılıyordu diye düşünüyorum." Katherine hızlı hızlı konuşuyordu. Bir an durup nefes aldı.
"Hem beşinci de kimin resmi olacak? Amcamın mı? Pöhh!" dedi ve sinirli bir şekilde gülümsedi. Kafası o kadar allak bullak olmuştu ki, ne dediğinin farkında değildi. Karıştırılan anılar kurcalamak zordu. İyice şapşallaşıyordu. Bu nedenle Isabel'in ne hissettiğini çok iyi anlıyordu. Hatırlayamamak, hem de önemli bir anıyı hatırlayamamak insanı üzüyordu.