cedric slytherin

Yatakhane penceresinden aşağıya baktı. Önce dışarıda olmaması gereken hiçbir şey görmedi, sonra ışıkların altındaki bankta oturan sarışın bir kız gördü. Bu, sabah koridorda gördüğü kızdı. Gülümsedi, tanışmak için iyi bir fırsattı. Kızın yüzü okulun denize bakan tarafına dönüktü. Jace dışarıyı dikkatle dinledi, denizin dalgaları içeriden bile duyuluyordu. Denizi dinliyor olmalı ama neden bu saatte? Diye düşündü Jace. Hoş, oda geceleri yalnız kalmayı severdi, özellikle deniz bu kadar dalgalı ve hava bu kadar karanlıksa. O böyle büyütülmüştü, karanlıkla iç içe, aydınlığa ve ışığa karşı. Annesi ve babası güçlüydü, Jace’de bilmesi gereken tüm ayrıntıları evde gördüğü eğitimle öğrenmişti yani Hogwarts’ta bilmediği çok az şeyi öğreniyordu.
Kıza daha dikkatli baktı. Elinde siyah kapaklı bir kitap vardı üzerindekiler okul forması değildi. Jace üzerine siyah bir kot ve ilk üç düğmesini açık bıraktığı siyah bir gömlek giydi. Annesinin ona hediyesi olan parfüm Angel’dan sıktı ve ellerini sarı saçları arasında gezdirerek bahçeye inmek için hızlandı. Dışarı çıktığında havanın soğuk olduğunu düşündü. Sadece düşündü çünkü Jace asla üşümezdi, bu havada gömleksiz dolaşabilir ve hiç üşümezdi, hatta havanın çok sıcak olduğundan yakınırdı.
Kızın olduğu tarafa doğru adımlarını sıklaştırdı ve yavaşça yanına oturdu. Kız başını kaldırmadı, Jace’i fark etmemişti. Kızın üzerinde dar bir kot ve bol bir t-shirt vardı. Sarı saçları omuzlarına doğru denizin dalgaları gibi iniyordu. Işığın vurduğu saçlarının bir kısmı beyaz gözükecek kadar açık sarıydı. “Ne okuyorsun?” diye sordu kıza. Kız zıpladı, korkmuştu. Yüzüne düşen saçlarının arasından hızla Jace’e baktı. Kızın yeşil gözlerinden ne kadar korktuğunu anlamıştı Jace. “İnsanların yanına bu kadar sessiz yaklaşmamalısın!” Kızın sesindeki saf panik Jace’i güldürdü. “Ne okuyorsun?” diye sordu Jace kız sakinleşince. “Hush, Hush, Becca Fitzpatrick.” Diye yanıtladı kız onu. Jace kızın gözlerindeki kurnazlık ve hırsın Karanlık taraf için savaşan birinde olabileceğini düşündü ama kızın Gryffindor’dan olduğunu görmüştü, büyük ihtimalle 2. Karanlık Lorda karşı savaşmaya yemin etmişti. Eğer kızı yanına çekmeyi başarırsa yaptığı aptalca hataları affettirebilirdi. “Hımm, güzel bir kitap sanırım?” Kız başıyla onayladı. “Bu arada ben Jace Angel Night ve sende?” dedi Jace. “Regina Aurora Luna” diye cevapladı kız onu, dudaklarında dolaşan bir gülümsemeyle.
Jace Luna Ailesini çok iyi biliyordu. İtalya Kraliyet ailesiydi ve anlaşılan ailenin hayatta kalan tek üyesi Night’lardan birinin eline düşmüştü. Jace’in gülümsemesi genişledi. Babasını bitiremediği işi bitirirse, ödüllendirilirdi. Luna Ailesinin son kral, kraliçe ve prensi Jace’in babası sayesinde ölmüştü. Aile Aydınlık için savaşıyordu. Jace cinayeti izlemişti. Evi darmadağın etmişlerdi ama prensesi bulamamışlardı ve şimdi karşısında savunmasız halde duruyordu genç kız. O an kızı öldürmek için bir plan yaptı; kızın güvenini kazanacak ve onu kanın dökmeden, elleriyle öldürecekti. “Peki, Regina neden bu saatte, burada kitap okuyorsun?” Jace bunu bilmeyi gerçekten istiyordu. “Şey, ortak salonda çok gürültü oluyor ve buradan denizin sesini rahatlıkla duyabiliyorum. Sen neden buradasın?” diye sordu Regina. “Genç bir kızın yalnız kalmaması gerektiğine inanıyorum, hele de senin kadar güzelse…” Jace bu cümlenin son kısmını düşünmeden söylemişti. Regina’nın yanaklarında oluşan kızarıklık ve çekingen gülümseme Jace’in içini ısıttı. Kız kitabı kapatırken kapağa çarpan metal sesi Jace’in dikkatini çekti. Kızın bilekliğini yeni fark etmişti. Luna Ailesinin simgesinin bu olduğunu hatırladı, safirlerle süslü, beyaz altından bir ay. Kızın bilekliğinin ucunda bu aydan vardı. Dikkatle düşününce prenste bir yüzük, kraliçede bir kolye ve kralın kılıcının kabzasında da bu ayı gördüğünü hatırladı. Kıza dikkatle baktı. Boynunda kraliçenin kolyesi ve prensin yüzüğü vardı. Kralın kılıcını yatakhanede saklıyor olmalı. Diye düşündü Jace hızla. Göz ucuyla Regina’nın titrediğini gördü. “Donacaksın.” Diye fısıldadı. Gömleğini çıkardı ve kızın omuzlarına koydu. “Sen üşüyeceksin.” Dedi Regina ama gömleğin onu azda olsa ısıttığını sesinden anlayabiliyordu Jace. “Ben üşümem.” Diye yanıtladı kızı. Yatakhaneye doğru yürürken ikiside hiç konuşmadı. Sessizlik rahatsızlık veri değildi, tam aksine rahatlatıcıydı. Regina binanın kapısında Jace’e döndü. “İyi geceler, Jace.” Diye mırıldandı. Bu ses çocuğun içine işledi. “İyi geceler, prenses.” Diye yanıtladı onu Jace. Regina yavaşça içeri girdi.
Jace gömleğinin kızda kaldığını fark ettiğinde aklına gelen ilk düşünce kokum onunla olacaktı. Bu Jace’in çok hoşuna gitti. Regina büyük ihtimalle siyah Armani’yi geri getirmeyecekti ama Jace bunu önemsemedi. Annesi ona yeni bir tane gömleği hemen alırdı. Önemli olan gömleğinin kızın yanında olmasıydı.