Mia Jane Greene

Genelde hayatta bazı insanların şanslı, bazılarınsa şanssız olduğunu düşünüyordu. Kendini de şanssızlar grubuna dahil ediyordu Mia. Şanssız olduğu konusunda yanıldığını fark etti ilk defa.Şanslıydı çünkü çok iyi dostları vardı.Şanslıydı çünkü hep birbirilerinin arkasını kolluyorlardı.
Bu sabah yine her zamanki gibi tembel bir kedi gibi istemeye istemeye sıcacık yatağından annesi tarafından kaldırılmıştı. Sabahları erken kalkmaktan nefret eden biri olmasına rağmen tatiller ve hafta sonları hariç hayatının büyük bir kısmını sabahları erken uyanarak geçirmişti maalesef. Hazırlıklarını tamamladıktan sonra servisi beklemeye koyuldu.Servise binince her zaman olduğu gibi derin düşüncelere daldı. Bu aralar sıra dışı olaylara fazla ilgi duyduğunu bir an önce derslerle ilgilenmesi gerektiğini fark etti.Okula vardığında yaptığı ilk şey Angela’nın boynuna sarılmak oldu.Bir dosttan fazlası olduğuklarını ikisi de iyi biliyordu ve bundan tabii ki hiç şikayet etmiyorlardı.Angela’yla dost olmuş bir insanın bundan şikayet etmesi mümkün değildi zaten.
‘Tanrım! Yine çok güzel kokuyorsun!’ dedi Mia ona ne kadar güzel koktuğunu hatırlatarak.İlkbaharı hatırlatan kokusunu içine çekti.
‘Teşekkür ederim bitanem. Saçlarının bugün çok güzel olduğunu söylemeden geçemeyeceğim.’dedi Angela. Saçlarını bugün gerçekten büyük bir özenle yapmıştı.İnce bigudiler halinde omzuna düşüyorlardı ve Mia’ya ayrı bir hava veriyorlardı.Bu saç modelini hem Angela hem Gabriella hem de Blair bayılıyorlardı.
‘Hey Mia!Günaydın!’
Ethan’ın ağzından çıkan her kelime Mia’nın kalbinin yerinden çıkacakmış gibi atmasına sebep oluyordu.
‘Günaydın Ethan! Nasılsın?’ dedi büyük bir rahat görünme çabasıyla.Sanki bunu başarabilecekmişi gibi.Zilyonuncu defa iyi bir oyuncu olabilmek için neleri verebileceğini düşünüyordu.
‘Ne olsun.Bu aralar matematik problemlerimle ilgileniyorum biliyorsun.Aslında … öğle molasında beni biraz matematik çalıştırır mısın diye soracaktım.Öğretmenden daha güzel anlattığını biliyorum.’diyerek gülümsedi.
Kalbinin bir an yerinden çıkacağını zannetti Mia. Bu kadar tatlı olmak zorunda mıydı sanki?Kalbinin atış sesini duymamasını için dua etti içinden.
‘Olur tabii, neden olmasın?’ diyerek Angela’nın o çok sevdiği gülümsemesini fırlattı.
Bu çocuk nasıl bu kadar tatlı olabiliyordu ki? Yerine geçerken Gabriella ve Blair’in muzip bakışlarını yakaladı.Neyseki Angela ‘Kesin şunu.’ Bakışı atarak bu utanç verici durumdan Mia’yı kurtarmıştı.
Yerine geçtikten sonra gözleri Ethan’a kaydı o da Mia’ya bakıyordu. Mia’ya göz kırptı.Mia da gözleri parıldayarak ona gülümsedi.
Ve sıkıcı coğrafya dersi başlıyordu.
2 gündür ortalarda görünmüyordu. Bu 2 gün Mia’nın endişe etmesi için yeterli bir süreydi. Onu 1 gün görmese bile ömründen ömür gidiyor zannediyordu.
Perşembe günü yine ortalarda yoktu. Bayağı bayağı endişelenmeye başlamıştı Mia. Ona ne oluyordu böyle?Çoğu zaman hiçbir şeyi umursamadığı için arkadaşlarının ona kızdığı biri iken şimdi nasıl bu kadar en ufak tefek şeyleri bile önemseyebiliyordu?
Gabriella ve Olivia’nın yanından ayrılarak koşar adımlarla kantine gitti.
‘Hey Ethan! Kaç gündür nerelerdesin! ‘dedi Mia.Böyle endişe ettiğini Ethan’a fark ettirmemesi gerekiyordu. Çünkü Ethan sürekli üstüne düşülmesinden nefret ederdi.Çünkü, şimdilik, bir arkadaştan fazlası değillerdi.Ya da öyle görünüyorlardı.İkisi de birbirini seviyordu ama henüz ikisi de birbiri ile konuşmaya cesaret edememişlerdi. Utandığından cep telefonundan da arayamamıştı Ethan’ı Mia.
Ölesiye seviyordu Mia.Ethan ile tanıştıktan sonra çoğu şeyin farkına vardı.Bunlardan en önemlisi daha önce hiç aşık olmamasıydı. Şu ana kadar birçok kişiyi sevdiğini düşünmüştü ama Ethan ile tanıştıktan sonra hepsinin gelip geçici bir şey olduğunun farkına varmıştı.
‘Basketbol, bilirsin ’diyerek Mia’nın kalbinin ölesiye atmasına sebep olan gülümsemesini fırlattı Ethan.
‘Biraz dışarı çıkmaya ne dersin Mia?’ diye sordu Ethan.
‘Olur,elbette’ diyebildi sadece.

75*