Belki Daha Sonra...

Konu: Belki Daha Sonra... C.tesi Mayıs 01, 2010 4:49 pm

Sinirimden deliye dönmek üzereydim. Nefes alıp verişlerimi kontrol edemiyordum. Abimin o kızı nasıl sevdiğine akıl sır erdiremiyordum. Ne yani bir Gry. bu kadar mı önemliydi? Bir kaç çocuğun oyun oynarken yere düşmüş bir çocuğu taşıdıklarını gördüm. Kenara doğru çekilip yol verdim onlara. Daha sonra hızlı adımlarla ilerleyip göüme kestirdiğim bir mermere oturdum. Hala sinirliydim. Bir ejderha olsaydım şimdiye çoktan tüm ateşimi püskürtmüştüm herhalde. Elimi saçlarımda gezdirdim. Cebimden küçük bir ayna çıkarıp görünüşüme baktım ve her yönden dağılmış olduğumu farkettim. Saçlarımı düzeltirken arkamdan hızlı hızlı gelen ayak seslerini duyabiliyordum. Aynayı indirip cebime koydum.

Misafir

Şu salak yılan sadece Angel'ın kardeşi olduğu için ona bir şey yapmayacağımı mı sanıyordu yani?
Yani evet onunla tartışma çıkarmayı aşırı istememiştim sonra aniden kavga ediyorduk. Yalnızca söz kavgası değildi elbette, neredeyse dövüşmüştük ve ikimizde darmadağınıktık.
Kavga nasıl bitti bilmiyorum ama açıkçası bittiğine üzülmüştüm; eğleniyordum küçük bir Slytherinle, daha ne olsun?
Başım patlayacak gibiydi, sinirliydim ve yapacak hiç bir şeyim yoktu. Ormanın oraya gitmeye karar vermiştim ama sonra vazgeçip bahçeye gittim.
"Ah, yanlış tahminde bulundum!" sesimi duyduğunda gözlerinde şimşeklerle bana döndü Katie.
"Abinin yanında ağlayacağını düşünmüştüm." sözlerimle bir an şaşkınlaşan Katie bana vuracak gibi ayağa kalktı, sağ elini yumruk yaptı ve yumruğu tam o sırada aramıza giren yakışıklı çocuğun göğsüne çarptı.

Konu: Geri: Belki Daha Sonra... C.tesi Mayıs 01, 2010 5:08 pm

Hogwarts'ta haberlerin hızlı yayıldığını biliyor ve bundan nefret ediyordum ama ilk kez haberlerin hızlı yayılması hoşuma gitmişti çünkü birbirleriyle kavga eden kardeşim ve sevgilim her şeyin sonu olurdu.
Kahretsin ki ikiside akıllıydı ve bir kavgada hangisinin kazanabileceğinden emin değildim.
Küçük Slytherinlerden biri bana Kat'in bahçeye gittiğini söylemişti ve bende oraya doğru yürüyordum. Kat'i gördüğümde ona doğru iden tek kişinin ben olmadığımı gördüğümde hızlandım ama yeterince hızlı değildim.
"Ah, yanlış tahminde bulundum! Abinin yanında ağlayacağını düşünmüştüm." Luce'un sesi alaycı ve rahatsız ediciydi. Kat onun söylediklerini duyduğunda Luca'a onu öldürecekmiş gibi baktı ve somra onun güzelim yüzüne yumruk atmaya hazırlandı. Hayatımda ilk kez hızlı reflekslerim bir işe yaramıştı. Kat'in yumruğunu tam zamanında engellemiştim ve yumruğu göğsüme yemiştim.
"Kahretsin!" diye bağırdığımda Kat'de Luce da endişeyle bana baktı bense içimde küfür etmekle meşguldum. Kat'in yumruğu hızlıydı ve Kat çok güçlüydü. Ona baktığımda bana garip bir şekilde baktı ve bir şeyler söylemek için ağzını açtı.

Konu: Geri: Belki Daha Sonra... C.tesi Mayıs 01, 2010 5:21 pm

Ayak seslerinin kesilmesiyle o tiksindirici sesi duydum. "Ah, yanlış tahminde bulundum!" Bu lanet olası Regina'nın sesiydi. Arkasından diğer cümlesi geldi: Abinin yanında ağlayacağını düşünmüştüm. dedi. Bunu duyduğumda kendimden geçtim. Hızlıca arkamı döndüm ve gözlerimi Regina'nın gözlerine diktim. Tam bir şey söylemek için ağzımı açıcakken bunun yerine suratının tam ortasına yumruk geçirmeyi tercih ettim. Bütün gücümle yumruğumu suratına geçirdim. Yada ben öyle zannettim. Çünkü gözümü açıp baktığımda yumruğumun abimin göğsünde durduğunu farkettim. Abimin belirsiz, gölgeli sesini duydum. "Kahretsin!" Lanet olsun! Ne zaman gelmişti ki buraya. Abimin gözlerini kapamış iki eliylede göğsünü tuttuğunu görünce gerçekten canının yandığını anladım. Aynısını ben 7 yaşındayken de yapmıştım. Abim çikolatamı alınca yumruğumla abimin göğsüne vurmuştum. Dejavu! Yine aynı tepkiyi vermişti ve daha sonra 2 hafta konuşmamıştık. Ama o zamanlar çok küçüktük. Şimdi sırf bu yüzden Regina'nın arkasında olursa gerçekten çok üzülürdüm. Bunu yapamazdı. Anneme söz vermişti. Seviyordu beni hem. Evet abim kardeşini seviyordu. Ama Regina'yıda seviyordu. Bu düşüncelerin beynimi sıkıştırmasına izin vermeyerek ağzımı açtım: Olamaz! Gerçekten çok üzgünüm. Ben... Ben sana değil Regina'ya vurmak istemiştim. Lanet olsun! İyi misin? Bunları söylerken ellerimi abiminkilere götürmüştüm. Ellerini göğsünden çekip vurduğum yere bakmaya çalışıyordum.

Misafir

"Kahretsin!" Jace'in sesi acı doluydu. Kahrolası pis yılan abisine yumruk atmışto, benim sevgilime! Yumruk tam olarak göğsünde patlamıştı Angel'ın ve gözlerindeki ifadeden içinden küfürler ettiğini anlayabiliyordum. Yılan abisinin geldiğini görmemişmiydi? Salak, dikkatsiz yılan! Eğer sevgilimin göğsünde onun yüzünden bir morartı kalırsa o kıza aynı kuvvetle yumruk atacağım.
"Olamaz! Gerçekten çok üzgünüm. Ben... Ben sana değil Regina'ya vurmak istemiştim. Lanet olsun! İyi misin?" Katie sesinde saf panik ve azıcık korkuyla ellerini sevgilimin ellerini arasından geçirdi ve vurduğu yere dokundu. İşte Angel o anda bağırarak küfretti. Bizim orda olmamızı önemsemiyordu, bende onun ne dediğini önemsemiyordum ama iyi miydi?
"Seni salak yılan, bana vurmak isterken Angel'ın canını yaktın!" diye bağırdım Katie'nin yüzüne. Katie bana neredeyse ayn derecede bir laf ettiğinde sinirlerim tepeme çıktı ve Angel beni durdurmak için kolumu tuttuğunda aynısını Katie'ye de yaptığını gördüm.

Konu: Geri: Belki Daha Sonra... C.tesi Mayıs 01, 2010 6:05 pm

"Olamaz! Gerçekten çok üzgünüm. Ben... Ben sana değil Regina'ya vurmak istemiştim. Lanet olsun! İyi misin?" Kat hızla konuşuyordu, paniklediğini anlamak için abisi olmama gerek yoktu ve kahretsin ki canım gerçekten yanmıştı. Daha önce bir kere daha böyle vurmuştu ve uzun süre onunla konuşmamıltım.
Kat ellerini kaldırdı ve vurduğu yere bakmaya çalıştı. Tabii bunu denerken o kadar sert dokundu ki i.imden ettiğim üfürler aniden dışarı kaçtı ama kkızların yanımda olmasını umursamadım; canım gerçekten yanıyordu.
"Seni salak yılan, bana vurmak isterken Angel'ın canını yaktın!" diye bağıran Luce'un sesi beni dalgınlıktan kurtardı çünkü Kat'İn Luce'a verdiği cevap oldukça serrti ve ikiside birbirlerine vurmaya hazırdı. İkisininde kollarını aynı anda tuttum ve hafifçe sıktım.
"Yeter! Neden kavga ettiğinizi falan öğrenmek istemiyorum artık. İki dakika sessiz kalın!" sesim istediğimden daha sert çıkmıştı ama sanırım işe yaramıştı çünkü normalde asla susmayan kardeşim ve sevgilim şimdi konuşmuyordu.

Konu: Geri: Belki Daha Sonra... C.tesi Mayıs 01, 2010 6:25 pm

Abimin yarasına bakmaya çalışırken isteksizce yaranın olduğu yere bastırdım. Abimin canı yanmış olucakki ilk kez yanımda küfür etti. Her şeyi mahvetmeye başlamıştım. Regina'nın tiksindirici sesini duyunca yine sinirlendim. "Seni salak yılan, bana vurmak isterken Angel'ın canını yaktın!" Bu kız gerçekten çok olmaya başlamıştı. Bu kız nasıl oluyorda bir Gry. oluyordu bunu anlamıyordum. "Bunu bilerek yaptığımımı düşünüyorsun? Senin de dediğin gibi bunu sana vuraya çalışırken yaptım. Hepsi senin yüzünden." Kelimeler ağzımdan bir anda dökülüvermişti. Bu kızdan gerçekten nefret ediyordum. Bir anda abimin kuvvetli elini bileğimde hissettim. Gözlerimi diğer eline çevirdiğimde onun da Regina'nın bileğini kavramış olduğunu farkettim. Abim gerçekten sinirliydi. Onu ilk kez böyle görmüyordum elbette ama bana karşı ilk kez böyle görüyordum. "Yeter! Neden kavga ettiğinizi falan öğrenmek istemiyorum artık. İki dakika sessiz kalın!" Az önceki belirsiz sesine karşın sesi bu sefer daha netti. Neden kavga ettiğimizi anlatmaya niyetim yoktu zaten. Büyük ihtimal çok saçma bulacaktı. Şimdi ikimizde sessizdik.

Misafir

"Yeter! Neden kavga ettiğinizi falan öğrenmek istemiyorum artık. İki dakika sessiz kalın!" Angel bize gerçekten kızmıştı ve ben dediğini yaptım ama sıktığı bileğimi onun elinden hızla çektim ve ovuşturdum. Bakışlarımı onun yüzünde sabitlediğimde bana baktığını gördüm. Göz göze geldik ve gözlerimi onunkilerden uzaklaştırdım hızla. Çünkü ne zaman onun gözlerinin içine baksam kalbim yumuşardı ve bu kez bir kaya gibi sağlam durmam gerektiğini biliyordum.
"Canımı yaktın..." diye fısıldadım Angel'a yavaşça. Gözleri sert ve kararlıydı. Bana böyle bakmasına dayanamıyordum. Arkamı döndüm ve Gryffindor binasına doğru yürümeye başladım.
"Nereye gidiyorsun?" Angel'ın sesi meraklı ve kızgındı.
"Senden ve başbelası kardeşinden uzağa!" diye yanıtladım onu sesimde kızgınlıkla. Ben yürürken adımı seslendi ama onu önemsemeyip yoluma devam ettim.
Bir süre sonra arkama baktığımda ikisinden de oldukça uzakta olduğumu gördüm ve adımlarımı yavaşlatarak binaya girdim.

Konu: Geri: Belki Daha Sonra... Çarş. Mayıs 05, 2010 5:05 pm

Luce elini elimin içinden hızla çektiğinde canını yakmış olduğumun bilincindeydim. Ona bakıyorddum; gerçekten çok mu yakmıştım canını? Her şeyden çok sevdiğim iki kızında canını yakmış mıydım gerçekten? Gözlerini bana çevirdiğinde gözlerinin içine baktım, ta derine ve bana olan öfkesini gizlemek için gözlerini benden uzaklaştırdığında kalbim yerinde çıktı sanki.
"Canımı yaktın..." Sesi o kadar kısık ve acı doluydu ki o an ondan özür dilememek için zor tuttum kendimi. Ama karşısında kararlı ve inatçı olmam gerektiğini biliyordum. Bana son kes baktı ve hızla binalara doğru hareket etti.
"Nereye gidiyorsun?" Bana bir şey söylemeden gitmesi canımı delilercesine yakıyordu. Sesim kızgındı bu yüzden.
"Senden ve başbelası kardeşinden uzağa!" diye yanıtladı beni kızgınlıkla ve işte bu benim için büyük bir acıydı.
"Regina!" Sesim oldukça yüksekti. Beni önemsemedi ve bizden uzaklaştı. Kızgındım ve şu anda yapacağım bir şeyle Kat'İde üzmek istemiyordum. Onu bırakıp gitmem onu kızdıracaktı belki ama...
"Yalnız kalmalıyım Kat..." Ona açıklama yapmak zorundaydım ama çok hızlı konuşmuştum. Kat bana bakıp bir şeyler söyledi ama dikkati onda değildi. Koşmaya başladım; Kat'ten ve Luce'tan uzağa...

Konu: Geri: Belki Daha Sonra... Çarş. Mayıs 05, 2010 8:40 pm

Bileğini abimin elinden hızlıca çekti Regina. Yüzüne bakıldığında kızgın olduğunu anlamak hiçte zor değildi açıkçası. Hızlıca kendini toparladı ve ayağa kalkıp, yanımızdan uzaklaşmaya başladı. Abim ona nereye gittiğini sordu. Yanıtı keskin ve netti: "Senden ve başbelası kardeşinden uzağa!." Bu abimi üzmüş olmalı ki kafasını öne eğdi. Daha sonra kafasını bana doğru çevirip üzgün bir şekilde gözlerime baktı ve: "Yalnız kalmalıyım Kat..." dedi. Bunu söylerken üzüleceğimi biliyordu ama söyledi işte. Ve üzüldüm gerçekten. O da kalktı. Uzaklaştı yanımdan. O sırada sessizce bir şeyler mırıldandım ama duyduğuna emin değilim. Kendim bile zar zor duydum doğrusu. Onlar gittikten sonra burada durmanın bir anlamı yoktu zaten. Ben de odama çıkmak üzere oturduğum yerden uzaklaştım...