..Sıkıntılar..

Konu: ..Sıkıntılar.. Salı Mayıs 04, 2010 7:21 pm

Günün yorgunluğunu atmak için biraz uyumak istiyordum.Yorucu bir gün olmuştu.Okulun ilk günü.Uyum sorunları vsvsvss...
Derslere uyum sağlamakta her yıl biraz uyum sorunu çekiyordum.Eksiklerimi bir şekilde tamamlamam gerekiyordu.Bu yüzden geceleri yatmadan önce yarım saat kadar şöyle bir kitapları karıştırmak gibi akıllıca bir alışkanlığım vardı.
Yorucu bir günün ardından güzel bir uyku çekmek hiç de fena olmayacaktı.Dört direkli yatağıma doğru ilerlerken bağcığı çözülmüş ayakkabılarımı yatağımın bir köşesine yerleştirdim.İksir kitabının ilk sayfalarını karıştırmaya başladım.İksirler çok karışık görünüyordu.Daha önce hiç böyle karışık bir iksirle karşılaşmamıştım...Çok özlü iksir hariç...
Ah Tanrım!Gizli gizli iş çevirmekten ne zaman vazgeçecektim ki.Oldum olası tehlikeli işler çevirmeye bayılmışımdır zaten.Bu anılarımı hatırlamak istemediğime karar vererek saçlarımla oynamaya başladım.Başucumda duran ayna ilişti birden gözümün önüne...
O da neydi öyle.O kadar cansız o kadar soluktu ki tenim...Daha önce hiç böyle olduğumu hatırlamıyordum.Başıma ilk defa böyle birşey gelmişti.Durup dururken rengim hiç bu kadar solmazdı.Oysa şimdi bir hayaletten farksızdım.Belkide önemsiz birşeydi.Bu kadar panik olmak zorunda değildim.Eğer geçmesse hastane kanadına gidebilirdim belki...
Huzursuzca kıpırdanıp elimdeki aynayı başıcuma yerleştirdim ve kitabıma tekrar gömüldüm.
Dikkatimi veremiyordum.Huzursuzdum.Kendimle ilgili değişikliklere o kadar kafamı takıyordum ki.Oysaki quidditch maçlarında pek çok kez sakatlanmışlığım vardı.Birden bir siluet gördüğümü zannettim.Daha sonra ayak sesleri geldi...
"Arivle!Sen misin?"

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Salı Mayıs 04, 2010 8:02 pm

Joseph'le ayrıldığımız tek noktaydı yatakhaneler.Ben onun yanına gidebiliyordum fakat o kızlar yatakhanesine gelemiyordu.Ağır ağır çıktım sarmal merdivenlerden.Uyku tüm bedenimi sarmaya çoktan başlamıştı.Bu yüzden olsa gerek üzerimde tatlı mayhoşluk.Belki de Joseph'in varlığıydı.Kim bilir.Kapıyı iterek ağır adımlarla ilerlemeyi sürdürdüm.Aklım ise bir hayli boştu.İlk zamanlarıydı okulun.Küçük veletlerle uğraşmak derslere yetişmek Joseph'le ilgilenmek bir hayli yoruyordu beni.Köpeğimin yanımda olmamasına bu yüzden seviniyordum.Aslında ondan Hogwarts dışında ayrılmıyordum.Bu kadar yoğunlukta yanımda olması onunla yeterince ilgilenemem demekti ki buna da çok üzülürdüm.Birden köpeğimi ne kadar özlediğimi fark ettim.Gözlerim onu görmeyi istedi.Yanımda fotoğrafları olması da özlemimi bastırma da bir merhem gibiydi.Yatakhaneye girdiğimde bir çok kişi mışıl mışıl uykularındaydı.Horlayanlar homurdanarak sağa sola dönenler.. Uyumayan birini gördü gözlerim.Yatağıma gitmekten vazgeçip ona yöneldim.Kim olduğu hakkında sadece tahminim vardı kesin bir yargı yoktu.Yakınlaştıkça tahminimin doğruluğu bu sefer yerini acabaya bıraktı.Gördüğüm Mia veAmy ikizlerinden biriydi.Ama hangisiydi.?
"Arivle!Sen misin?" dedi yumuşak ve korkulu bir sesle.Tanımıştı sesinden bu Mia'ydı.Bu saatte uyumayıp kitap kurcalaması bir hayli dikkatini çekmişti Brenda'nın.Ona gülümsedi ve yatağının ucuna oturduktan sonra konuşmaya devam etti.
"Evet tatlım benim.Neden uyumuyorsun ? " Her ne kadar uykum gözlerimden aksa da onunla ilgilenmeliyim diye düşündüm.Mümkün olduğunca gözlerimi açık tutmaya çalışarak Mia'nın konuşmasını dinledim.

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Salı Mayıs 04, 2010 8:14 pm

Uykulu gözlerle Arivle'ye bakıyor bir yandan da kitabımın kapağını kapatıyordum.Çaktırmadan aynada kendime baktım.Rengim hala soluktu.Tıpkı...Vampirler gibi...
"Evet tatlım benim.Neden uyumuyorsun ? "
Her zamanki gibi sesi pürüzsüzdü.Her zamanki gibi mükemmel görünüyordu.Renkli gözleri ve pürüzsüz teni güzelliğine güzellik katıyordu.Amy ile beni hiçbir zaman ayırt edemezdi.Hoş annem bile bizi ayırt etmekte zorlanıyordu.Sahi Amy nerelerdeydi.Birden Arivle'nin meraklı gözleriyle karşı karşıya geldim...Bana doğru şaşkınlıkla bakıyordu.Birden neden öyle şaşırdığını farkettim.Bu saatte herkes uyurdu.Horlama seslerini o an fark ettim.
"Şey...Uyum sağlamakta zorlanıyorum biraz ilk başlarda...İksir'e bir göz atmak istedim." dedim mahcup mahcup gülümseyerek...
Aklım hala tenimin beyazlığındaydı.Neden birden bire rengim atıvermişti ki.Lanet olsun böyle durumlardan nefret ediyordum.
"Peki sen neden uyumadın henüz?Yani daha yatakhaneye yeni geliyorsun sanırım." dedim biraz saçmalayarak...

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Salı Mayıs 04, 2010 8:30 pm

Her insanın aynı özellikte olmadığını elbette biliyordum.Fakat anlayamıyordum.Yıllardır geldiğin okula başlarda uyum sağlamak tuhaftı.Sonuçta değişen tek şey ders ve sınıftı.Biraz daha büyümüş ve olgunlaşmış olmaktı.Buna uyum sağlamak güç olabilirdi.Bu düşünceleri kenara ittim ve düşünme vaktinin değil Mia'yla ilgilenme vaktini hatırlattım kendime.Saçlarım yüzüme düştükçe geriye atmak zor geliyordu.Her zaman bileğimde saçımı toplamak için şık tokalarım olurdu.Bileğimden çıkarak çok zor gelen bir hareketle saçlarımı toplamayı başarmıştım.Ama ne kadar düzgün olduğu hakkında bir fikrim yoktu elbette.Gözüme ayna ilişti masa üzerinde.Halsizliğimden aynaya uzanmak bana bir ışık yılı uzaklık kadar geliyordu.Kollarımı yatağa dayayarak ışığın yoğun vurduğu yerde Mia'nın teni gözüme ilişti.Tuhaflık vardı.Bembeyazdı.Bu onun ten rengi olmadığına emindim.Belkide sağlayamadığı uyumdan dolayıdır diye düşündüm.Soramadan da edemedim.
"Tatlım bir şeyin yok değil mi? Ten rengin hiç iyi görünmüyor.Bir şey mi oldu? "dedim sorgularcasına.Dokunmak istesem de tenine engel oldum kendime.Bu iyi olmayabilirdi.
"Peki sen neden uyumadın henüz?Yani daha yatakhaneye yeni geliyorsun sanırım." demişti.
Dudaklarımı bükerek cevap verdim bende.
"Evet tatlım ortak salondaydım.Biliyorsun Joseph.Aslında hiç ayrılmak istemiyoruz fakat malum işte " dedim ona kocaman gülümseyerek.Gözlerim uykulu olmasına rağmen daha da açılmıştı.Joseph'i arar gibi.Yatmadan önce yapacaklarımı düşündüm.Sanırım üzerimi çıkarıp köpeğimin fotoğraflarını da yanıma alarak uyuyacaktım.Köpeğimle uyumayı bile çok özlemiştim.Sıcak tüylerinde uyumak beni çok mutlu ediyordu.Oysa şimdi ona çok uzağım.Madem Mia'yla konuşuyoruz bu özlemimi dile getirmek istedim.
"Merdivenlerden çıkarken köpeğim geldi aklıma hiç çıkmıyor gerçi ama özlediğimi fark edince üzüldüm doğrusu.Ondan ayrı kalmak çok kötü." dedim kırılmış bir sesle.

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Salı Mayıs 04, 2010 8:47 pm

Tatlım bir şeyin yok değil mi? Ten rengin hiç iyi görünmüyor.Bir şey mi oldu? "
O da farketmişti.Demekki gerçekten birşeyler dönüyordu.Tanrım bu saçmalıkta neyin nesiydi böyle.Birden ürperdiğimi hissettim.Arivle de bu durumu fark etmiş olmalıydı.Dikkatli bir şekilde bana bakıyordu.Belkide ten rengimin solukluğu git gide daha göze çarpar bi hale geliyordu.Birden ayaklarıma Lily'nin dolandığını hissettim.Benim biricik yaramaz şapşal kedim.Hemen kucağıma aldım ve pembe burnuna bir öpücük kondurdum.Nasıl da seviyordum onu.Kucağıma alıp tüylerini okşamaya koyuldum...
"Merdivenlerden çıkarken köpeğim geldi aklıma hiç çıkmıyor gerçi ama özlediğimi fark edince üzüldüm doğrusu.Ondan ayrı kalmak çok kötü."
Birden aklıma Derek geldi...Slytherin olmasına rağmen birbirimizden hoşlanıyorduk.Onun çapkın davranışları beni deli ediyordu.Bazen her kıza asılıyormuş gibi geliyordu ama benim yanımda bir başka olduğunu düşünüyordum.Gözlerimin içine bakışı,içime işleyen bakışları...Kimseye bana baktığı gibi bakmazdı.Ama Arivle ile Joseph'in aşkı melekleri bile kıskandıracak derecedeydi.Birbirlerini o kadar seviyorlardı ki...İmrenmemek elimde olmuyordu bazen...
"Senin adına çok seviniyorum Arivle Joseph ile o kadar uyumlusunuz ki..." dedim.
Gözüm tekrar aynaya dalmıştı.Birden terlediğimi hissettim.Saçlarım salıktı ve beni bunaltıyordu.Hemen başucumdan bir toka alıp saçlarımı topladım tek hamleyle...
Hem üşüyordum hemde terliyordum...Tanrım..."Arivle...Ben...Beyazlığım dikkatini çekti mi?" dedim hemen.Dikkatini çektiği belliydi çünkü yüzüme büyük bir dikkatle bakıyordu.Sorduğum soru değildi aslında.Sadece daha kötü olup olmadığını merak ediyordum...

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Salı Mayıs 04, 2010 9:16 pm

Yıldızlar gökyüzünü süslemeye başlamıştı durgun gölün başından kalkıp şatoya ilerlemeye başladığımda. Ürpertici bir soğuk tenime işliyordu. Gecenin soğuğu değil! Bambaşka birşey... Kalbimin derinliklerinden gelen bir tedirginlikti bunu yaratan. Nedenini anlayamıyordum, ama beni ciddi şekilde rahatsız ediyordu.

Şatonun dev giriş kapısından süzüldüm ve merdivenleri tırmanmaya başladım. Neden ortak salona varmak için bu kadar aceleci olduğumu bilmiyordum, belki Mia'ya dokunma isteği... O beni rahatlatabilirdi.

Koşar adımlarla şişman kadın portresine ilerledim ve parolayı geveledim. Savrulan kapının içinden geçtiğimde ortak salonda kimsenin olmadığını gördüm. Demek ki kızlar yatakhanesindeydi. Tapılası sesini duyar gibiydim... Yatakhaneye çıkan merdivenleri de aştıktan sonra yatakhane kapısını tüm gücümle ittirdim. Oradaydı işte!

Hayatımın anlamı, meleğim, herşeyim... "Mia!"

Oturduğu yatağa atladım, yumuşacık yanaklarına birer öpücük kondurdum ve sarıldım. Derken bedeninin buz gibi olduğunu farkettim, teni de bembeyazdı...

"Ne oldu sana?" diye fısıldadım, "Hiç iyi görünmüyorsun tatlım..." Biraz geriye çekildim, o sırada yanımda Arivle'nin oturduğunu farkettim. Bu kadar dikkatsiz olmam gerçekten utanç vericiydi, kızardım. "Ah Arivle! Seni görmemişim canım... Nasılsın?" dedim bir acele...

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Çarş. Mayıs 05, 2010 11:32 am

Amy de gelmişti sonunda.Direk yatağa zıplayıp ikizine kendinden bir parça olana sarılmıştı.Onların bu hali beni de ikizim olmasına heveslendiriyordu.Ama abim dışında kimse yoktu.O da ne kadar iyi sayılırdı bilinmez.Amy'ye baktım bu saatte gelmesi Mia'yala olan sorunu halletikten sonra onunla konuşma isteği doğurdu bende.Gece yarısı bina da olmaması ceza alması için çok geçerli bir sebepti ne de olsa.Kaşlarımı çatarak baktım ona.İlk başta fark edilmemiş olmamın kırgınlığı ile geç saatlerde dışarıda olmasının kızgınlığı birleşmişti.
"Neredesin sen?"diye çıkıştım ona.Ama uzatmayacaktım.Asıl sorun Mia'nın bu haliydi.Solgun teni beni korkutuyordu.Gözleri baygın baygın açılıp kapanıyordu.Konuşmaları ise çok rahat bir haldeymiş gibiydi.Kendiyle ilgili soru sorması üzerine dayanamayarak elimi tenine değdirdim.Şaşırmamıştı.Kızmamıştı da.Hızlı bir ürpertiden sonra soğukluğunu anladığımda bedenimde dolaşan korku şimdi daha da hakimdi.Neler oluyordu böyle?Düşüncelerimi toparlayarak "Mia sen iyi değilsin.Bugün bir şey olmadı değil mi?" dedim imalı bir sesle.

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Çarş. Mayıs 05, 2010 2:45 pm

Amy gelmişti.Sonsuzluğum...Ne olursa olsun onun yanında olmak bana huzur veriyordu.Ölümün acısını bile alabilirdi üzerimden...Bir peri gibi yatağımın üzerine zıplayarak oturmasına gülümsemek istedim.Ama şuan hiçbirşeye gülecek halim yoktu...Solgunluğum tüm bedenimi sarmıştı.Her yanım bir keman yayı gibi gergindi.Hem duygusal hemde fiziksel olarak yorulmuştum...Herşeyden...
"Mia!"diyerek boynuma atladı odadan içeri gelir gelmez...Tüm çabalarımla bende ona sarılmayı denedim.Bedenim buna izin vermiyordu.Kolumu yukarı kaldırırken bile güçlük çekiyordum.Az önceki sağlıklı Mia'dan eser yoktu şuan.
Sarılmamız bittiğinde sanki önünde alev alıp da yanmışım gibi bir şaşkınlık vardı yüzünde...Besbelli solgunluğumu ve halsizliğimi fark etmişti.Yüzüme bakmasına gerek yoktu ki zaten...
Bizim Amy ile aramızda psişik bir bağ vardı.İkimiz de buna inanıyorduk.Birinin başına kötü bir iş geldiğinde öteki sanki affedilmez lanetlerden birine direniyormuş gibi acı çekerdi.
"Ne oldu sana?" diye fısıldadı kulağıma...
"Hiç iyi görünmüyorsun tatlım..." dedi.Oldukça endişeli görünüyordu.Birden Arivle'yi sanki yeni farketmiş gibi ona doğru dönerek "Ah Arivle! Seni görmemişim canım... Nasılsın?" dedi aceleyle.Arivleye doğru baktığımdaysa biraz kızgın görünüyordu.Hufflepuff sınıfbaşkanı olarak herkesin sorumluluğu onun üzerindeydi ve Amy'nin bu saate kadar dışarıda olması onu sinirlendirmiş olmalıydı.Ama Amy'nin bunu farkettiğini zannetmiyordum...
"Neredesin sen?" diye çıkıştı Arivle ona.Oldukça sinirli görünüyordu.Yosun mavisi gözleri şimdi alev alev parlıyordu.Sahiden de Amy bu saate kadar nerelerdeydi?Yine ne işler çeviriyordu?Daha doğrusu bensiz ne haltlar karıştırıyordu?
Amy Arivle'nin sorduğu soruya yanıt vermek yerine omuz silkmeyi yeğledi.Tıpkı benim gibi kurallardan nefret ederdi.Tamam bazen sorumluluklarını yerine getirirdi ama...Özgürlüğünü kısıtlayan durumlarda hiçbir kuralı tanımazdı...
Arivle şimdi yüzüme daha dikkatli bakıyordu.
"Mia sen iyi değilsin.Bugün bir şey olmadı değil mi?" dedi sesinde ima vardı.Birşeylerden endişeleniyor gibiydi.
"Yoo hayır..Hiçbirşey olmadı..."dedim gerçekten de birşeyler olmamıştı.Sıradan bir okul günüydü.Bunları söylerken kendimden geçtiğimi ve yatağımın üzerine hafifçe düştüğümü fark ettim.Gerisini hatırlamıyordum.Hatırladığım tek şey Amy'nin çığlıklarıydı.
Bayılmıştım...

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Perş. Mayıs 06, 2010 4:26 pm

Ben Mia'yı endişe içinde süzerken Arivle bana birşeyler söylüyordu, ama anlamıyordum. O an anlayabildiğim tek şey Mia'nın gerçekten kötü durumda olduğuydu... Ürperdim. Kalbimi kaplamış soğuğun nedeni belli olmuştu işte...

Arivle Mia'ya tedirgin bir bakış attı ve "Mia sen iyi değilsin... Bugün bir şey olmadı, değil mi?" dedi sınıf başkanı otoritesini bir kenara bırakarak. Mia'nın perimsi yüzü daha da soldu, onun solgunluğu arttıkça kalbimi kaplayan soğuk da artıyordu. "Yo, hayır... Hiçbir şey olmadı..." diye mırıldandı. Tam onu hastane kanadına götürmek için ikna etmeye girişecektim ki...

Düştü.

Mia'ya olanları anlamakta güçlük çekiyordum, aklımdan bambaşka şeyler geçerken ağzımdan çıkan tek ses bir panik çığlığıydı. Yüreğime yerleşmiş soğuk tırnaklarımın ucuna kadar yayılmıştı... "Mia! Mia!" Neden kalkmıyordu? Neden? Ne olmuştu meleğime?

Arivle'ye yalvarırcasına bir bakış attım (gözyaşlarımdan bakışlarımı anlayabildiğine şüpheliydim) ve "Lütfen yardım et ona!" diye cikledim. O, ne yapacağını düşünecek halde gibi görünüyordu. Bense çıldırmış gibiydim. Çıldırmıştım...

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Perş. Mayıs 06, 2010 4:44 pm

Mia cevabını verdiğinde çok geçmeden bayıldı.Amy ise bunu önceden sezmiş gibiydi.Mia'ya olan bakışları kırılmasından korktuğu değerli bir aile yadigarı vazo - biblo- gibiydi.Ne olduğunu anlayamadan Amy'nin çığlıkları herkesin uyanmasına sebep olmuştu.Sahiden de neler oluyordu böyle? Neler olmuştu bugün Mia için.Ne kadar inanmasam da dediğine korkum hala aynıydı.Galiba en karlı yanımda böyle zamanlar sakinliğimi koruyabilmem oluşumdu.Mia'nın kesinlikle hastane kanadına gitmesi gerekiyordu.Fakat onu kim taşıyacaktı.Aptal konuşmalar ve uğultular için de düşüncelerime sağlıklı diyemezdim.Mia'nın yanından kalkarak başına üşüşmüş topluluğu dağıtmaya karar verdim.
"Lütfen yataklarınıza sakin olun!! Biriniz Profesör Akina'yı bulsun!" diye haykırdım.İnsanlar tek uyarmam da dağılmamışlardı bu beni bir hayli germişti.Mia'yla ilgilenmem gerekirken yaptığıma kızıyordum fakat elimden gelen tek şey akbaba sürüsü gibi toplanan kalabalığı dağıtmaktı.Mia'nın Amy'nin kollarında olması da benim için çok büyük bir rahatlıktı.Ona ondan başka kim sahip çıkabilirdi ki.Amy onun canıydı.Hayatta ayrılmadığı tek varlıktı.Öyle ya anne karnında oluşmaya ilk başlarken bile ona eşlik etmişti.Şimdi nasıl yalnız bırakacaktı ki? Çok geçmeden herkes uzaklaşmıştı bense artık ilgilenebilecektim.Ona doru eğildim.İkizi onu sıkıca sarmış yüzünü göz yaşlarıyla yıkıyordu.Yaşlı gözleriyle bana yalvarırcasına bakmıştı.O anda içimde bir yerlerde bir şeyler koptuğunu hissettim.Unuttuğum bir şey vardı.Hemen bağırarak dile getirdim."Biri hastane kanadına koşsun şifacıyı çağırsın hemde hemen.Bir profesör görürse durumu anlatırsınız.Hadi oturmayın!!" Sinirlerim bir hayli gerilmişti.Profesörden önce şifacı gelmişti.

Konu: Geri: ..Sıkıntılar.. Perş. Mayıs 06, 2010 6:06 pm

Öğrenci telaşlı bir şekilde içeri girince hızla okuduğum kitabı bırakıp ayağa kalktım. Endişeyle birşeyler söylüyordu. Dedikleri pek anlaşılmasa da Hufflupuff Kızlar Yatakhanesinde birşeyler olduğunu anlamıştım. Çantamı alıp oraya gitmem fazla zaman almadı. İçeriye girdiğimde herkesin endişeyle baygın haldeki öğrenciye baktığını gördüm. Hızla öğrencinin yanına koştum. Nazikçe elimi alnına koydum. Ateşler içindeydi. Rengi bembeyaz olmuştu. Basit bir gripti fakat fazla yorgun düşmüştü. ''Şimdiye kadar çoktan hastane kanadına gelmeliydi.'' diye mırıldandım. Aslında bu hastalık sadece dinlenerek bile iyileşebilirdi fakat öğrenci kendini fazla yormuştu. Biraz biberli iksir işe yarardı. Çantamın öndeki gözünü açıp küçük iksir şişesini çıkardım. Öğrenciye birkaç yudum içirdikten sonra işe yarayıp yaramadığını anlamak için saçlarından duman çıkmasını bekledim. Endişeli bir halde bana bakan iki öğrenciye dönüp hafifçe gülümsedim ve ''Birkaç gün dinlenirse iyileşecektir. Keşke bu kadar ilerlemeden önce hastane kanadına bir uğrasaydı.'' deyip iksir şişesini çantama koydum.