Kompartıman 7*

Konu: Kompartıman 7* C.tesi Nis. 17, 2010 5:01 pm

Rp Bitmiştir.

~Océane
~Lasthe
~Freja
~Ned

Bu sırayla Rp yazılacaktır. Birazdan ilk Rp yi atacağım.

Şahıs: III. Tekil

Konu: Geri: Kompartıman 7* C.tesi Nis. 17, 2010 8:15 pm

Hava, her an yağmur yağacak gibiydi. Bulutlar gökyüzünü kaplamıştı. Océane peronda dostlarını beklerken bir yandan da gelen öğrencileri kibirle süzüyordu. Gözü iki tane küçük çocuğa takıldı. Birisi diğerine kibirle bakıyor, yüksek sesle kendisini övüyordu. Küçücük olmasına olmasına rağmen bir Slytherin havası olduğu belliydi. Bu küçük yılanlar daha bebekken kendilerini belli ediyorlardı. Birden kendi küçüklüğüne gitti. Dokuz üç çeyrek peronuna geldiği ilk gün O’shelia’lardan biriyle takışmıştı. Bu düşünceler aklından geçerken dudakları hafifçe bir tebessümle yukarıya doğru kıvrıldı. O zamandan belliydi O’shelialar’la arasındaki düşmanlık… Derin bir iç çekti. Gözünün önüne düşmüş birkaç tutam kahverengi saçı narin eliyle geriye doğru itti. Gözleri dostlarını arıyordu. Daha doğrusu Septimus’ u yaz boyunca bir tane mektup bile göndermemişti. Yüzünü buruşturdu. Şimdi bunu düşünmeyecekti daha doğrusu düşünmemeye çalışacaktı. O sırada birkaç tane küçük Hufflepuff çarptı gözüne. Boylarına bakılırsa en fazla ikinci sınıf olmalıydılar. Hufflepufflar küçükken ne kadar saf oluyorlar. Hiç bir şeyden habersiz ortalarda geziniyorlardı. Tekrardan gülümsedi hafifçe. Daha sonra uzaklara takıldı gözü. Kıvırcık saçlarını karıştıran uzun boylu birisini gördü. Bu Septimus olmalıydı büyük ihtimalle. Dudaklarını aralayıp tam Septimus diye bağıracaktı ki bu duyguyu bastırdı. Hayır yaz boyunca onu hatırlamamış olan birisinin yanına gitmeyecekti. Kaşlarını çatıp dudaklarını büzdü. Buraya doğru geldiğinde karnına bir tane yumruk indirecekti. Bunları düşünürken birisinin onu dürttüğünü hissetti. Başını arka tarafa çevirdi.

“Freja!” Uzun zamandır görmemişti onu. öylesine özlemişti ki dostunu. Bir tek onunla mektuplaşmıştı. Bir Muggle mahallesinde oturduğu için dostlarıyla pek fazla görüşemiyordu Océane. Tek eliyle tuttuğu koca valizi yere bırakıp sarıldı dostuna. Ona sarılırken karşıdan gelmekte olan Septimus’u gördü. Tek kaşını kaldırıp baktı ona. “Septimus” dedi düz bir sesle. Bir yanı onu boğazlamak isterken öbür yanı boynuna atlamak için yanıp tutuşuyordu. Kollarını göğsünde kavuşturup kaşlarını çattı.

Konu: Geri: Kompartıman 7* C.tesi Nis. 17, 2010 10:17 pm

Septimus etrafına bakarak takdir eder bir tonda " Vay canına " dedi. Herkes büyümüş, büyüyenler güzel ve etkileyici olmuştu. Elleri ceplerinde, sırtını dayamış, saçlarını karıştırırken bir yandan da ıslık öttürüyordu. Geçen kızlara göz kırparak gülümsüyor, sertçe başını çevirenlere gülüp eğleniyordu. Gerinerek " Hayat ne kadar güzel " dedi. Uykusu yeni yeni açılmaya başlamıştı. Hogwarts'ı özlemişti. Yemeklerini, ortamını ve tabiki sevgilisi Oceane'i. Septimus'un kitabında ilişkide bağlılık yazmazdı. O kendini hep bir arıya benzetirdi. Bal ise mutluluktu. En kaliteli bal ise bir çok çiçekten üretilendi. En azından karnına Oceane'nin yumruğunu yiyene dek.

Septimus etrafa aylak aylak bakınırken Oceane'yi gördü. Hafif yaylanarak havalı havalı yürümeye başladı. Sonuna kadar gülümsemeyle açılmış ağzında etkileyici beyaz dişleri parlıyordu. Abartlı bir şekilde " Oceane sevgilim, seni çok özledim " dedi. Hemen atik bir kedi gibi onun beline dolanacaktı ki karnına çarpan şey az daha onu nefessiz bırakıyordu. Septimus, suratında hayret ifadesiyle iki büklüm olup geriye sendeledi. Ağzını açıp bişeyler söylicekti ki başını aşşağı eğdi. İki büklüm aşşağıya bakar halde öylece duruyordu. Bir anda başını kaldırarak öncekinden daha büyük bir gülümsemeyle sevgilisini süzdü. İşaret parmağı havada, aklına bir şey gelmişçesine " Aha ! Tıpkı eskisi gibi.. " diyerek bekledi ve " acıtıyor " diyerek kendini koltuğa attı. Alınmış bir ifadeyle kollarını açarak " Sevgilim beni özlemedi mi yoksa? " diyerek dudağını abartlı bi şekilde büktü.

Konu: Geri: Kompartıman 7* Perş. Nis. 22, 2010 5:14 pm

O tanıdık koku ve sıcaklık sarıp sarmaladı, ayağını peronun gri taşlarına attığı an. Havanın ‘o’ kokusunu içine çekerken göğsünü havaya kaldırdı, parmaklarını üzerinde dikildi öylece. Gülümseyerek topuklarını üstüne indi. Sağ omzunda topladığı kahverengi saç yığının artistik bir hareketle geriye attı. Beline kadar uzanan dalgalı saçları bir kuşun asil kanat çırpışlarına benzer hareketle sırtına süzüldü. Birini sürekli şikayet ettiğini duydu, gülümseyerek döndü. Arkasından gelen oflaya puflaya gelen valizlerine baktı, ellerini dizlerine koyup eğildi onlara doğru: “Lulu, Şikâyet etme tatlım. Bu işler bitince istediğin kadar şekerleme senin olacak!” abartılı güzel elbisesiyle tezat oluşturan çirkin yüzünü buruşturdu: “Lulu teşekkür ediyor ama ilk önce bu kıyafetten kurutulmak istiyor.” Dedi. Freja tama anlamında umursamadan elini aslladı. Ev cini kocaman kulaklarını dikerek, gözlerini açtı. Havaya zıplayıp iki ayağını birbirine vurdu. Tıpkı komik olduğunu sanan ama Freja’nın nefret ettiği hatta ürktüğü kırmızı burunlu palyaço adı verilen şebekler gibi. Gözlerini devirerek karşılık verdi onun sevgi dolu neşe gösterisine. Her seferinde olan şey yine oldu, ilk gününü hatırlayıverdi. Şu an durduğu yerde durmuş, elinde çikolatası; öbür eliyle büyükannesinin elini kavramıştı. Gözyaşları çikolatasına damlıyor ama o hiçbir iğrenme göstermeden yemeye devam ediyordu. Büyükannesi kaşlarını çatarak çikolatayı aldı torunun elinden. Freja ellerini ciğre uzanan kedi gibi havaya kaldırıp salladı, tam ağlayacaktı ki büyükannesi yere eğilip, haki ceketinin yakasına taktığı broşu gururla gösterdi mavi gözlü kıza: “Bunu mezun olduğumda müdürümüz vermişti. Sonra bakanlık ‘sinirbozucuderecedegereksizveaptalca’ bulup kaldırdı. Bence çok hoş.” Altın rengi, yaprak desenli bir çerçevesi vardı. Ortada jölemsi bir madde kışın ortasındaki Londra’yı resmediyordu. Büyükannem bir sürü taşlı yüzükle süslediği parmağını dokundurunca şeftali suratlı beyaz sakalı bir adam belirdi, havai fişeklerin içinden. Gülümseyip el salladı, çilleri kırışıklıkların arasında kaybolmuşsa da hala sevimli ve çocuksu bir ifade katıyordu adama. Sonra geldiği gibi gitti. Patlayan havai fişekler büyükannemin ismini yazı “ Libba Lorré”. Gerçekten hoş bir hediyeydi. Hınzır bir gülümsemeyle Freja’nın kulağına eğildi Libba. Belki onun da böyle hoş bir armağanı olurdu bir gün…
Kızıla dönük uzun saçları gördü, tanıdık kokuyu duydu. Océane diye sessiz bir çığlık attı içinden. Tüm yaz yazdıkları yerine yüzünü görmeyi, bir kelime olsun konuşmayı arzulamıştı. Yavaşça arkadaşının omzuna dokundu. güzel kız arkasını döndü: "Freja!" Sonra belinde bir acı hissetti. Océ, Freja’ya sımsıkı sarıldı. Onun kollarında kurtulurken, arkadaşı bir isim söyledi. Freja’nın onaylamadığı bir isim. Yaslanabileceği bir duvar aradı, bulduğu gibi sırtını taşa dayadı. Ortamın fazla gerilmiş keman yayı gibi olacağını tahmin etmişti. Gözüne falan girerdi tel koparsa. O an çok hoşuna giden bir şey gördü. Océane sevgilisine yumruk atmış, çocuk iki büklüm oluvermişti. Gülümseyerek gözlerini kaçırdı, tandık bir yüz görebilme umuduyla süzmeye başladı etrafı. Kimse yoktu, sadece ilk sınıf veletler...

Konu: Geri: Kompartıman 7* Paz Nis. 25, 2010 6:52 pm

Takırtakırtakırtakır. Bavulunun tekerleklerinin sesi rahatlatıyordu Ned'i. Tekerlek takırtısı kaç kişiyi rahatlatabilirdi ki? Çok az kişi olacağına emindi Ned. Zaten çoğu kişiye benzemediğini düşünüyordu. Sadece Ned değil, bir çok arkadaşı böyle düşünüyordu. Farklı farklı ünvanlar almıştı bu özelliği ile ilgili. Deli diyorlardı bazen, bazen de hakaret ediyorlardı kendilerine yakıştırdıkları şekilde. Takmıyordu Ned hiçbirini, kendisinden aşşağıda olan insanları taksaydı ne büyüklüğü kalırdı ki onlardan. Takırtakırtakırtak.

Yok yok, bu iş böyle olmayacaktı. Her insanla anlaşabileceğini düşünmüyordu ama arkadaş çevresinin de on kişiyi geçmesi iyi olurdu herhalde. Bayağı iyi hemde. Eskiden fazla arkadaşı olmasa da hayatını sürdürebileceğine inanıyordu. Sürdürebiliyordu da zaten, ama yalnızlık yiyordu içini sürekli. Freja vardı yine de, başkaları da vardı ama Ned'i en iyi anlayandı Freja, sürekli konuşmak istediği. Ve, en çok onu tekrar görecek olmak mutlu ediyordu... Takırtakırtakır...

Duvarın içerisinden geçince ilk onun gözüne çarpası da bu yüzden olmalıydı. O mesafeden etrafındakileri tanıyamasa da onu rahatlıkla tanıyordu, her zaman olduğu gibi. Birkaç adım sonra farketti yüzünde oluşan gülümsemeyi, hatta sırıtmayı desek daha doğru olur. üzerine ve yüzüne çekidüzen verip devam etti yürümesine. Takırtakır...

Tkr... Yaklaştıkça etraftaki sesleri daha az duyuyordu. Freja'nın arkasına geldiğinde tekrar normale döndü sesler ve Ned'in sesiyle farketti Ned'i

"Freja!"

Konu: Geri: Kompartıman 7* Salı Nis. 27, 2010 6:41 pm

Sinir seviyesi kat yükselen Océane’ nin gözlerine yansımıştı her şey. Buz mavisi gözleri ateş saçıyordu. Yüz hatları tamamen gerilmişti. Lasthe'den başka bir şeye odaklanamıyordu. Ta ki aşina olduğu sesi duyana kadar. Kafasını yavaşça sesin geldiği yere doğru çevirdi. Bu Ned’di. Oda onu aramamıştı. Yaz boyunca bir belki iki mektup sadece. Kaşlarını kaldırıp ona baktı. “Ned” dedi sessizce. Yüzünde hafifçe bir gülümseme oluşmuştu şimdi. Onunda yüzünde kendisininki gibi bir tebessüm vardı. Başıyla hafifçe selamladı onu. Freja kadar yakın olmasalar bile Ned’i de severdi. Yere bıraktığı koca valizi cılız kollarıyla kaldırdı. Gitme vakti gelmişti artık. Trene doğru sürükledi yavaşça. Kompartımana girdiler. En çok sevdiği yere, cam kenarına oturdu Océ. Karşısında da Lasthe duruyordu. Bacak bacak üstüne atıp geriye doğru yaslandı. Sonunda Hogwarts ekspresinin sirenleri ötmeye başlamıştı. Bu hareket ettiğinin göstergesiydi. Tren ağır hareketlerle hareket etmeye başladı. Océane gözlerini camdan dışarıya doğru dikti.Sonra da Lasthe’ a doğru kaydırdı gözlerini. Buruk bir şekilde gülümsedi ona. Kırgındı. Onu hiç aramadığı için kırgındı. Belki de hiç özlememişti Océane’yi özleseydi arardı. Derin bir nefes alıp gözlerini kapattı sonrada açtı. Kırmızıya yakın olan dolgun pembe dudaklarını araladı.”Neden hiç aramadın?” Aramak aslında Muggle’lara özgü bir davranış olsa bile Lasthe için kolaydı.Çünkü onunda babası Muggle’ydı. İsteseydi bunu gayet kolay başarabilirdi. İfadesiz olarak yansıtmaya çalıştığı suratıyla Lasthe'ı süzdü.

Konu: Geri: Kompartıman 7* Salı Nis. 27, 2010 7:32 pm

Sonunda kompartımana geçmişlerdi. Océane'nin karşısına oturup keyifle ağzını şıpırdattı. Bir eli sürekli lülelerini kıvırırken, diğer eliyle camda rtim tutuyordu. Lasthe, etrafına baktı. Ortam sessizdi. Canı sıkılmaya başlamıştı. Tam boş verip uyumaya karar vermişken ”Neden hiç aramadın?” dedi bir ses. Lasthe, tek gözünü açarak bir süre Océane'nin yüzüne baktı. Bir şey diyememişti. 3 saniyelik bir aradan sonra kendini toplayarak " Eamm.. Bu yaz çok yoğundum çok az zamana çok iş sığdırmam gerekti. Seni unutmuş değildim, hatırladım. Ben şey.. Eaa.. Naber ? " diyerek omuz silkti. Océane bir karşılık vermemiş, aksine sinirlenmiş gibiydi. Biraz da alınmış. Lasthe, Océane'nın ellerini tutarak " Hadi ama sevgilim. Birlikteyiz değil mi ? Tadını çıkaralım. Tatsızlığa ne lüzum var şimdi ? " diyerek Freja'ya döndü. Alaycı dudak büküşle " Tatsızlık demişken, Nasılsın Freja ? Umarım tatlin iyi geçmiştir." Son olarak Freja'nın yüzündeki sessiz öfkeyi görünce Lasthe vazgeçti. Abartılı alıngalık dolu teatral bir havayla " Tamam tamam hiç biriniz konuşmayın zaten. " diyerek Ned'e döndü. Devam eden alaycılığı ile fısıldayarak " Bunların her biri birer ruh emicidir. " deyip dışarı bakcak tı ki...

Konu: Geri: Kompartıman 7* Çarş. Nis. 28, 2010 4:37 pm

Dünyadaki en güzel şey, sevilen birinin sesini duymak diye düşünürdü Freja. İster yıllardır görme, ister sadece bir gün ayrı kal. Sadece tanıdık bir ses, bir koku ya da düşünce onu dünyanın en mutlu insanı yapabilirdi. İşte bu kadar pozitif bakardı hayata, sevgi dolu. Tüm dikkatini Océ ve sinir bozucu sevgilisi Lasthe’ ye vermişken, ‘o’ sesle başını çevirdi: “Freja!” içinden çığlık attı, Ned! Ama dışa vurma gereği duymadı. Neden böyleydi acaba? Ned ya da başka biri fark etmez. Duygusuzlukta sınır tanımazdı Freja. Her durumda soğukkanlı davranması çoğu kez sinir bozucu olurdu. Ona bakıp gülümsedi. Bir yandan pişmanlık duydu içten içe. Mektuplarına cevap vermediği için, gereken önemi ona vermediği için belki de yeteri kadar sevmediği için. Her zamanki gibi hoşuna gitmeyen düşünceleri, büyükannesinin mutfağına girdiğinde yaşlı cadının yaptığı gibi süpürgeyle kovaladı. Sessizce sarıldı. Tabii sarılmak denebilirse, vücudunu olabildiğince uzak tutarak kollarını sardı. Pişmanlık…
O sırada Océ hala sevgilisini fırçalıyordu. Nasıl beraber olmaya dayandıklarını anlayamıyordu Freja. Lasthe oldukça kendini beğenmiş ve vurdumduymaz biriyken Océ tam tersiydi. Lulu’ya el sallayıp, bavullarını peşine taktıktan sonra trene doğru yürümeye başladı. Kompartımana girince havayı ciğerlerine doldurdu gözlerini kapayıp biraz durdu öylece. Arkasında duran Ned bu haline alışmış olacak ki hiç garipsemeden bekledi sakince. Cam kenarına oturmuş Océ’nin yanındaki koltuğa dizlerini koyup küçük çantalarını üstte ayrılmış bölüme koydu. Oh çekip oturdu yerine. Hogwarts Ekspresinin düdükleri öterken yine o mutluluğu duydu; tanıdık ses… Lasthe Océ’ye bir takım zırvalarını yutturmaya çalışıyorken birden Freja’ya döndü: “Tatsızlık demişken, Nasılsın Freja? Umarım tatilin iyi geçmiştir." Tabii ki dalga geçiyordu. Tatsızlık ve Freja ne kadar benzer kavramlar değil mi? Ona bakarken yüzünde oluşan yapay küçümseme ifadesi Freja’yı çıldırtıyordu. Cevap vermek için ağzını açtı ama sonra bir balık gibi kapadı. Sadece ona sessiz hakaretlerini gönderdi mavi gözleriyle. Ned’e dönüp Océana ve Freja’ya ruh emici benzetmesi yaparken: “Estupida! Boş konuşma Cooler.” Dedi. Neredeyse bağırmaya yakın bir ses tonuyla.

Konu: Geri: Kompartıman 7* Cuma Nis. 30, 2010 8:45 pm

Freja soğuktu. Her zaman soğuktu ama şimdi biraz daha farklıydı sanki. Özlememiş gibiydi. Bu sefer neden daha kötüydü. Ned de burukluk hisseti biraz. Alışmıştı aslında ama tekrar bir araya gelince daha sıcak bir karşılama bekliyordu aslında. Ama neyse... Kompartımana girdikten sonra da sessiz kaldı Ned. Konuşuyorlardı bir şeyler. Ama dikkat etmiyordu söylediklerine. Kendi aralarında kavga eder gibi bir şey yapıyorlardı. Her zaman olduğu için alışkındı Ned. Ta ki Lasthe'nin Freja'yla konuşmasına kadar.

“Tatsızlık demişken, Nasılsın
Freja? Umarım tatilin iyi geçmiştir."

'Tatsızlık demişken, nasılsın Freja?' mı? Nasıl oluyor da tatsızlık ve Freja'yı benzeştirebiliyordu ki? Tam ağzını açıyordu ki Freja karşılık verdi.

“Estupida! Boş konuşma
Cooler.”

Aptal. Gerçektenden aptal diye düşündü. Ama şimdi kavga etmek istemiyordu. Aslında çoğu zaman tatsızlık istemezdi Ned. "Nasıl Freja ile tatsızlığı benzetebiliyorsun?!" kızma aşşağılama karışık bir ses tonu ile. Ve yüksek biraz da.

Konu: Geri: Kompartıman 7* C.tesi Mayıs 01, 2010 4:32 pm

Kompartımanda ki herkes Lasthe’a cephe almışlardı. Eh haklıydılar tabi. O kadar ukalalığı hiç kimse çekemezdi. Océane bile… Yaz tatili Lasthe’yi oldukça değiştirmiş olmalıydı. Eksiden bu kadar kendini beğenmiş değildi en azından. Océane'ye karşı değişmiş gibiydi yada. Gözlerini hafifçe kısıp baktı Lasthe’ye sonra Freja ve Ned'e ikisinin de sinirden yüz hatları gerilmişti. Lasthe ise hâla karşısında pişkin pişkin duruyordu. Hafifçe omuz silkip arkasına yaslandı. Onu umursamıyormuş gibi görünmesi daha iyi olurdu belkide. Babasının ona verdiği mp3 çaları cebinden çıkartıp kulaklıklarını taktı. Müziğin sesini sonuna kadar açıp dinlemeye başladı. Birazda olsun ortamdan kopmalıydı. Gözlerini camın dışına doğru kaydırdı. Hava kararmıştı. Göz kapaklarını yavaşça indirip kendini müziğe bıraktı. Müziğin ritmine göre parmaklarıyla camın kenarında ritim tutuyor kafasını sağa sola yavaşça sallıyordu. Müzik birazcıkta olsa onun öfkesini dindirebilmişti. Gözlerini hafifçe açıp etrafı süzdü kimseye fark ettirmeden. Bir çift kahverengi gözle kesişti gözleri. Bakışlarındaki anlamı çözemiyordu. Onu umursamıyormuş gibi yapıp gözlerini başka bir tarafa çevirdi. Öfkesinin tekrardan yükselmesini istemiyordu. Sinirlenmek ona hiç iyi gelmiyordu.

Konu: Geri: Kompartıman 7* Ptsi Mayıs 03, 2010 11:02 pm

“Estupida! Boş konuşma Cooler.” Dedi Freja bağırmaya yakın bir tonda. Lasthe, Freja'ya gözlerinden alev çıkararak öyle bir baktı ki Freja'nın bakışları değişti, Lasthe'nin sinirden kasları gerilmişti, terlemeye başlamış göz kapakları seyirmeye başlamıştı. Lasthe, çok havalı ve boşvermiş bir tip görünse de çok rahat cinayet işleyecek potansiyele sahip biriydi. Güçlü kaslarını iyice kasarak boynunu kütlettikten sonra sakinleşmeye ayrıldı. Kendi kendine gülümsedikten sonra "Nasıl Freja ile tatsızlığı benzetebiliyorsun?!" dedi yüksekçe bir ses. Freja'nın çanakçısı, pasif Ned'di bu. Lasthe böyle tiplere çok acırdı. Ömrünü bir kızın arkasında, onun sevgilisinden çok platonik oyuncağı gibi dolaşan tipler. Lasthe için ona cevap vermek 10 gömlek küçülmekti ki onun nazik bedenini bir kürdan gibi ikiye bölebilirdi.

Duygularını, sinirini açık etmeden her zamanki alaycı havasına geri döndü. Bir şey düşünmek istemeden Oceane'Ye baktı. Ona haksızlık ettiğini biliyordu; ama bağlılık Lasthe'nin kitabında yazmazdı. Kızı seviyordu. Bütün sevdiği kızlardan daha çok seviyordu. Anlam ifade ediyordu en azından. Elini saçlarına atarak lülelerini kıvırdıktan sonra, üstüne düşen ufak tefek saç parçalarını silkeledi. Kaşlarını düzeltti ve camdan dışarı izlemeye koyuldu. Yeşil, kahverengi, mavi tuvale sıçartılmış boya gibi camdan kayıp giderken, o da düşüncelerindeki detaylar kadar belirsizdi. İçine bir ağırlık çökmüştü işte. Her zaman arkasında sakladığı maske içini kemiren bir ağırlıktı artık. Kimseyle konuşacak hali yoktu. Sessizce doğrulup dışarı çıkmayı düşündü; ama Oceane'yi özlemişti. Yavaşça uzanarak kızın ellerini elleri arasında aldı. Sıcacık kahverengi gözlerine ona doğru kenetleyerek baktı. Nazik, hızlı bir çekişle yanında aldı onu. Kimseye umursamadan ipeksi saçlarını okşadı. Boynuna gömülüyken duyulmyacak bir fısıltıyla " Özür dilerim " dedi.

Ned ile Freja kendi aleminde konuşuyorlardı. Onların ne dediğini duymuyordu, duymak istemiyordu. Ned'i dövmek için içini sınırsız kemiren bir şey olsada bunu sebepsiz yere yapmayacaktı. Zamanı gelince diye düşünüp sevgilisini kolları arasına aldı.

Konu: Geri: Kompartıman 7* Salı Mayıs 04, 2010 4:37 pm

Lasthe kendine edilen hakareti kaldıramamış, onun yanında oldukça cılız kalan Freja’ya öyle bir bakmıştı ki! Korkusunun nedeni aklından geçenleri yapabilecek biri olmasıydı, yalan bir korku değildi anlayacağınız. Freja Lasthe’nin sosyopat olduğuna geçen sene karar vermişti. Ayakkabı giymekle, birini dövmeyi eşit gören biriydi belli ki. O yüzden bir türlü anlatamamıştı ondan nefret etmediğini. Gıcık olsa da arkadaş olduklarını. Lasthe’nin boynunu kütletip onu korkutma çabalarını boş verip, mavi ve yeşilin bir birine girdiği bir paleti andıran görüntüyü izlemeye koyuldu camdan. O sırada sinirlerini bir tüm sinirlerinin düğümlenmesine, dilinin ucuna kadar gelen ama içine atmak zorunda olduğunda yaşadığı sancıyı yaşamasına sebep olan sesi duydu: "Nasıl Freja ile tatsızlığı benzetebiliyorsun?” Evet, Ned yapacağını yapmıştı işte. Freja’nın bu hayatta en nefret ettiği eylemi gerçekleştirmişti. ‘Onu korumak.’ Böyle zamanlarda Freja bir anlığına bile olsa kendini güçsüz olarak görürdü, cevap vermekten aciz bir kurban gibi. Belki de kendini başkalarına esir etmiş, sessizlik yeminiyle bağlanmış bir tutsak. Masmavi gözleri, sararmış teniyle birlikte oldukça korkunç görünüyordu. Dışarıyı seyretmekten vazgeçip Ned’e baktı başını hafif yana eğerek. “Bu… Bu çok saçmaydı Ned.” Lasthe her zamanki havalı haline dönerken içten içe oh çekip, gözlerini devirerek Ned’den uzaklaştı. Sevgilisinin kollarında duran Océ’nin yerine geçti Freja. Başını cama dayayıp en yakın dostuna baktı. Lasthe, Océana’nın saçlarını okşarken hafifçe gülümsedi, tekrar dışarıyı izlemeye koyulduğunda. Hogwarts’a bir an önce varmayı istedi. Birini özlemişti tüm tatil ilk işi onu görmek olacaktı. Birazdan perona geleceklerini anlatan düdük öterken düşündü, artık yeter. Sütlü çikolata rengi saçlarını elleriyle kabartırken günlerin nasıl geçeceğini düşünüyordu, hikayenin nasıl sonuçlanacağını yine sakin bir sene yaşayıp yaşamayacağını.

Out*Ned de yazdıktan sonra bitecektir.

Konu: Geri: Kompartıman 7* Salı Mayıs 04, 2010 5:04 pm

Lasthe gördüğü tepkiler üzerine kafasını cama çevirmişti. Ya takmıyordu bizi ya da bir şey söylemeyemişti. Takmaması daha büyük olasılıktı tabi, havalı ve değer vermez kişiliği de hesaba katılırsa. Tavırlarından insanları pek takmadığını çıkarıyordu Ned. Hep, insanların kişilikleri hakkında yorum yapardı kendi kendine. Lasthe'den de böyle bir sonuç çıkarmıştı. Ne kadar doğru ne kadar yanlış olursa olsun...

“Bu… Bu çok saçmaydı Ned.” Freja niye karşı geliyordu ki Ned'e? Daha önce de bir çok kez olmuştu ve pek anlayamamıştı Ned, Freja'nın neden böyle olduğunu. Karmaşık bir kızdı, ya da karmakarışık daha doğruydu belki. Freja cama döndüğünde Ned de çantasını kurcalıyormuş gibi yapmaya başladı. Lasthe ve Océ'ye bakmak istemiyordu. Sevmiyordu böyleleri pek...

Çantasından çıkardığı kapağında bir şey olmayan kara kaplı kitabı açıp okumaya başladı. Kapıya sırtını vererek çaktırmadan diğerlerinden de gizledi kitabın içini okumayı. Pek de ilgilendikleri yokdu zaten. Düdük çalınca hızlı bir şekilde dışarı çıktı kompartımandan, kara kaplı kitap elinde...

Kara kaplı ve içinde çok önemli şeyler olan kitap... Kimse önem vermese de Ned çok önem veriyordu bu kitaba. Kitabı okumayı öğrenmek için bile yaklaık bir sene harcamıştı. Ama değmişti. Değecekti yani.

» Kompartıman 2
» Kompartıman 11.
» Kompartıman 1
» Kompartıman 21*
» Kompartıman 17*