Kompartıman 21*

Konu: Kompartıman 21* Çarş. Nis. 21, 2010 3:25 pm

1. tekil kişi
Mia
Amy
Arivle
Joseph

Konu: Geri: Kompartıman 21* Çarş. Nis. 21, 2010 3:49 pm

Peron dokuz üç çeyreğin olduğu yere ilerlerken içimin kıpır kıpır olduğunu hissettim.Her yeni okul yılının başlangıcında olan heycanım bedenimle boy ölçüşüyordu.Amy'nin suratına baktığımda benim duygularımın aynısının onun da yüzüne yansıdığını gördüğümde yüzümde gülümsememin yayıldığını hissettim.Derin bir nefes alarak peron dokuz üç çeyreğin yer aldığı duvara doğru ilerledik.

Annemin muggle doğumlu olmasından dolayı muggleların dikkatini çekmemeyi bir nebze de olsa başarabilmiştik.Ama yine de içlerinden dikkatli olanları baykuşuma ve bana tuhaf tuhaf bakmaktan kendilerini alamıyor gibiydiler.

Peron dokuz üç çeyreğe vardığımızda her zaman olduğu gibi odaklandım ve duvarı geçtim.

Duvarı geçtikten sonra farklı bir dünya karşımıza çıkıyordu adeta.Okuluna varmayı heyecanla bekleyen öğrenciler ve 1. sınıf olduğu her halinden belli olan genç büyücüler... İnsanları gözlemlediğimde mutlu olurdum her zaman.Amy'e döndüm.

"Hazır mısın?" dedim Evet anlamında başını salladı.Annem ve babama doğru döndüm.
"Ayrılma vakti geldi ha?" dedim olayı dramatize ederek.İçimden annemin hüngür hüngür ağlamamasını ve olay çıkarmamasını umut ederek.Öyle de oldu zaten.Vedalardan ve ağlamalardan hiç hoşlanmıyordum.Bu olayı kısa kesmeye çalıştım.Amy ile Hogwarts ekspresine doğru yol aldık...

Konu: Geri: Kompartıman 21* Perş. Nis. 22, 2010 7:22 pm

Mia'nın narin parmakları benimkilere dolanmış, yürüyordum 'peron dokuz üç çeyrek'e doğru hızlı adımlarla. Kalbim hem Hogwarts'a dönüyor olmanın heyecanı, hem de Mia'ya dokunuyor olmanın mutluluğuyla pır pır ediyordu.

Sonunda... Sonunda görkemli şatoya dönüyordum...

Mia'nın parmaklarını sıkarken kocaman gülümsedim. Dört sene sonra, yine aynı heyecan, aynı mutluluk...

Mia'yla on beş sene geçirmeme rağmen ona dokunduğumda nefesimin kesilmesi farklıymış gibi...

Koşar adımlarla bizi trenimize ulaştıracak duvara doğru ilerledim. Bavullarımı nazikçe yere bıraktım, Mia'nın kollarından sıyrıldım ve anneme koştum. Muhteşem, okyanus mavisi gözlerine bakarken gülümsedim, onu özleyecektik... O da bizi...

"Bizi özle, olur mu?" diye fısıldadım, "Tekrar buluştuğumuzda özlemiş, sağlam, güzel bir anne görmek istiyoruz... İstiyorum..."

Birbirimize sımsıkı sarılırken ağlamamak için zor tutuyorduk kendimizi. Bizim ailede ayrılık anları her zaman duygusal olurdu. Bir süre kenetlenmiş bir şekilde dikildik kalabalığın içinde... Sonra birbirimize aç bir şekilde ayrıldık ve vedalaştık. Mia'nın hizasına gelene kadar bakışlarımı annemden ayırmadım...

"Hazır mısın?" dedi Mia, bir perininkini andıran sesiyle.

"Her zaman!" diye mırıldandım gülümseyerek.

Bir elim Mia'nın avcunda, diğeri bavulumun sapına dolanmış halde duvara koşmaya başladım. Birkaç saniye sonra kendimi aşina olduğum kırmızı treni süzerek gülümserken buldum.

Başlıyordu.

Dumanlar içinde gevezelik eden öğrencilerden uzağa, trene doğru sürükledim Mia'yı. Birkaç dakika boyunca boş bir kompartıman aradık, bulmamız da zor olmadı. İçinde sadece gerçekten çok güzel bir Hufflepuff kızın bulunduğu kompartıman - Kompartıman 21 - a daldık.

"Selam..." dedim, yumuşacık bir sesle, "Oturabilir miyiz?"

Olumlu bir yanıt umarak gülümsedim...

Konu: Geri: Kompartıman 21* Perş. Nis. 22, 2010 8:06 pm

Ben çoktan geldim trene.Ailem salya sümüklü vedalaşmalar dan hoşlanmazlardı ama gittiğim yer Hogwarts olduğu için endişe gibi duygunun yerini sadece özlem kaplardı.Onları kocaman kucakladım.Trene ilerlerken Joseph'i görmedim.Ama onun da 21* kompartımana geleceğini biliyordum.Çünkü birlikte olduğumuzdan beri aynı anlarda istasyona gelemesek de her zaman aynı yerde olurduk.Bu sene de öyle oldu.Ben daha önce geldim.Kompartımanın önünde annemle babam da bana bakıyorlardı.Etrafa göz attığımda her zaman ki gibi genç büyücüler ve onlardan uzak olma özlemiyle aileler vardı.Genel de anneler ağlar babalar gurur duyarcasına kafalarını yukarıda tutarlar.Öğrenciler ise Hogwarts'a ilk defa gidiyormuş hevesiyle bir an önce trene binmek isterler.Çünkü Hogwarts içinde yaşadığımız dünyadan çok başka çok ayrı bir yer.Tüm bu düşüncelerle etrafıma bakarken kompartıman kapısının açıldığına duydum.Büyük bir heyecanla kafamı hızla arkama çevirdim.Bir anda söndü heyecanım.Gelen Joseph değildi.Hufflepufflı iki öğrenciydi.İkisini de tanıyordum.Onlarla zaman geçirmesem de isim olarak biliyordum.Hufflepuffın iki güzel bir hayli muzip iki öğrencisi.Ben onları hayal kırıklığı dolu bir ifadeyle süzerken "Selam..." dedi, yumuşacık bir sesle, "Oturabilir miyiz?"Zor olsa da dağılan ifademi toplayarak "Elbette tatlım ama eğer kediniz yoksa.Kusuruma bakmayın olur mu? Ben Joseph'i bekliyordum.Kapının açılmasıyla o sandım." dedim onları incitmeyerek.Ne de olsa bina başkanları bendim.Onları kırmak yerine korumayı yeğlerdim.Onlar da bana gülümsediler ve yerleştiler.İkisinin gülüşü ayrıt edilemeyecek kadar benzerdi.
Trenin kalkmasına az bir zaman kaldı.İan hala ortalar da görünmüyordu.Aslında bundan endişe duymalıyım bir türlü karar veremiyordum.O son dakikalar da gelmeyi severdi.Her zaman bunu yapardı.Ben yine de endişeye kapılır korkardım.O hayatıma girdiğinden beri onsuz Hogwarts düşünemiyordum.Gerildim.Gerginliğimi az da olsa atabilmek için kızlara döndüm ve konuşmaya başladım."Eee Bayanlar bu sene de rahat durmayacaksınız değil mi? Aman benim başımı da yakmayın da " dedim kocaman gülümseyerek.

Konu: Geri: Kompartıman 21* Cuma Nis. 23, 2010 7:04 pm

İstasyon herzamanki gibi tıklım tıklımdı,insanlar aileleri ile vedelaşıyor bazıları ağlıyordu.Bir kız çocuğunun annesine sarılıp ağlaması dikkatimi çekti gerçekten acınası bir durumdu.İlerledim bavulumu görevliye verdikten sonra etrafa göz gezdirdim.Gözlerim elbetteki sahibini arıyordu pir perdenin arkasından bakıyormuşum gibi hissediyordum onsuz.Birçok arkadaş bana doğru geliyordu onlarda bavulu görevlilere verdikten sonra trene girmeyi önerdiler.

Aslında istemiyordum içeriye girmeyi onu kapıda karşılamaya alışmıştım ama arkadaşlarımıda kıramadan içeriye girdim.Çocuklar yer kapmak için ellerinde hangi koz varsa onu kullanıyordu.Birbirlerini itekleyenler,rüşfet bile teklif edenler vardı içeride,sırıtım arkadaşlara iki küçük çocuğu gösterip"Şunlara baksanıza ne kadarda küçük gözüküyorlar" arkadaşlarımla gülüşerek ilerledim.21.kompartımana doğru ilerliyordum her zamanki yerimize,en azından beni burada bulması ümidiyle ilerledim arkadaşlarımla,arkası bana dönük konuşuyordu arkadaşları ile,saçları herzamanki gibi mükkemel gözüküyordu.Kalbimin onun sadece saçlarını bile görerek bu kadar hızlı attığına inanamıyordum.İlerledim belinden tutum ve kendime çevirdim"Hayatım"sonrada dudaklarından öptüm,işte şimdi tam olmuştum.Üzerimdeki baskı kalkmış gibi hissediyordum dudaklarını dudaklarımdan çektikten sonra gözlerine baktım"Herzamanki gibi olağanüstüsün aşkım"dedim.

Konu: Geri: Kompartıman 21* C.tesi Nis. 24, 2010 11:04 am

Joseph'in kompartımana girmesiyle birlikte bulunduğumuz yer iyice şenlenmişti.Joseph'inArivleye sarılarak sevgi dolu bakışlarını ondan esirgememesi bana acı bir şekilde Quite'ı hatırlatmıştı.Geçen yıl sonunda olanlar içimin ürpermesine neden olmuştu.

Onu bu kadar çok severken ayrılmak içimi parçalıyordu ve o -kesinlikle eminim- sırf bana nispet olsun diye okuldaki en nefret ettiğim kız olan Svet ile çıkmaya başlamıştı.Onu sevmediğinden kesinlikle emindim.Bu yıl onların beraberliğine daha çok tanık olacağımı hatırlayınca ürperdiğimi hissettim.Tabiki bu Amy'nin gözünden kaçmadı.Bana kaşlarını hafif çatarak bakıyordu.Bende Endişelenecek bir şey yok dercesine ona gülümsedim.Bu gülümsememi Amy'den başka iyi bilen kimse yoktu.Amy'den başka da kimse Quite için ne kadar ağladığımı bilmiyordu.Hem ondan nefret ediyordum, hem de onu deli gibi seviyordum.

Bütün bu eski anılarımdan sıyrılmaya çalıştım.Geçmişi düşünmeyeceğime dair kendi kendime verdiğim sözleri hatırladım.Artık hiçbirşeyin beni üzmesine izin vermeyecek ve gereken kişilere daha mesafeli olmaya çalışacaktım.

Derin bir nefes aldım ve gülümsedim.
"Nasılsın Joseph?" dedim gülümsemeye çalışarak.Arivle ile o kadar uyumluydularki.Birbirleri ile olan uyumlarını taktir ediyordum.Herkes onlar gibi birbirlerine bağlı olamazdı.Çok ama çok şanslıydılar. Tekrar anılardan sıyrılarak şimdiki zamana döndüm.
"İyiyim teşekkürler siz nasılsınız?" dedi Amy ve beni işaret ederek.İyiyiz anlamında başımı salladım.
Hogwarts ekspresi Hogwarts'a yaklaştıkça içimden birşeylerin iyiye olacağı gibi hisler geçti...

Konu: Geri: Kompartıman 21* C.tesi Nis. 24, 2010 2:00 pm

Bir el değdi belime ve hiç fırsat vermeden kavrayıp kendine çevirdiği anda dudakları dudaklarımı buldu.Sevgilim -her şeyim - gelmişti işte.Bu öpücük tüm endişe ve korkularımı silip götürdü.O mükemmel gülüşü her zaman ki gibi ortaya çıktı.Gözleri kısılırdı gülerken.Gözlerime dikti gözlerini.Yaz boyunca birlikteydik fakat sadece son 1 hafta ayrı kalmıştık.Geçen bu zaman ki özlemi gözlerinden rahatlıkla okunuyordu.Kollarını belimden çekmeden bende sarıldım ona ve ufak bir öpücük kondurdum boynuna.Daha sonra yerlerimize oturduk.Bir an bile ayrı kalmak istemediğim için elimi elini tutmak için uzatırken onun da elimi arayan elini gördüm ve sıkıca kavradım.Mia ve Amy bize hayran hayran bakıyordu.Bir ara Mia'nın surat ifadesi bozuldu.Bizden mi rahatsız oldu bilmiyordum ama rahatsız olduysa da gitmesi beni sinirlendirmezdi.Anlardım.Çünkü Quite'le ayrılmışlardı.Üzülmesi çok normaldi.Tekrar Joseph'e çevirdim kafamı ve ona kaşlarımı çatarak söylenmeye başladım.
"Nerelerdesin Beyefendi?Beni hep merak içinde bırakıyorsun.Yetişemeyeceksin diye çok korktum" Bir yandan da tepkimi göstermek için elini sıkıyordum.O bunlara aldırmazdı.Çünkü hep böyle yapardı.Kızgınlığımı dudaklarının masum dokunuşuyla geçirmeyi başarırdı.Az bir zaman kaldı Hogwarts'a.Atışmalarımız dan olsa gerek geçen zamanı anlamadık.Okula hazırlık yapmamız gerekiyordu.Kalktık ve hazırlandık.Yeni cübbe almıştım kendime her sene yaptığım gibi.Joseph de bunu biliyordu.Öğrenmişti artık alışılmış bakışlarla bakıyordu bana

Konu: Geri: Kompartıman 21* C.tesi Nis. 24, 2010 11:14 pm

Herzamanki gibi olağanüstüydü bana kızması bile hoşuma gidiyordu.Geç kalmamın onu ne kadar öfkelendirdiğini gördüğümde yüzümde küçük bir gülümseme olmuştu.Elimi sıkması bakışları herşeyimi değiştirdiği gibi beni kendine bağlamıştı.Ondan ayrılamaz bir haldeydim ve öylede kalacaktım.Üzerimizi değişmemizin zamanı geldiğinde ayağa kalktık ve cübbelerimizi giydik.Yine cübbesini yenilemişti herzamanki gibi üzerine aldığı cübbenin içinden uzun mükemmel saçlarını çıkaracaktı ki hemen elimi ona uzattım.

Saçlarını cübbesinin içinden çıkardım bana doğru döndüğünde de onu tekrar öptüm,biliyordum etrafımızda arkadaşlarımız vardı ama onlar bizim bu durumuza zaten alışmışlardı.Elini elime aldım ve trenin durmasıyla beraber,el ele trenin koridorlarından ilerledik.Birçok göz üsttümüzdeydi herzaman en gözde çiftlerden olmuştuk zaten ilerledik ve trenden aşağıya indik.Okula ilk gelen bücürleri karşılayan okul görevlisi onları çağırıyorlardı biz iki çift el ele bavullarımızı almak için görevlinin yanına gittik ve görevliden bavullarımızı aldık.Yürüyerek bizi okula götürecek arabalara doğru ilerledik ...

» Kompartıman 2
» Kompartıman 7*
» Kompartıman 11.
» Kompartıman 1
» Kompartıman 17*