Kompartıman 1

Slytherin'li bir kızın oturduğu kompartımana geçtim.Kız oturabileceğimi yarım ağızla ifade etmişti.Biraz somurtkan gibiydi.Şaşırmıştım.Okul başlıyacaktı.Neden mutsuzduki?Hogwarts benim için oyun parkından farksız biryerdi.Ders=Eğlence demekti benim için.2.sınıfta olmama rağmen 7. sınıfların bile büyülerini sular seller gibi ezberlemiştim.Demek çalışmayı sevmeyen tembel biriydi.Boğazımı temizledim ve neşeli bir sesle
-"Merhaba ben Lily" dedim ve cevabını bekledim.

Uyanır , uyanmaz içimde bir gariplik belirdi , güzel bir şeymiydi yoksa kötümüydü anlayamadım. Bir şeyi unutuyor gibi bir duygu vardı içimde. Yatağımdan kalkmak için bir kaç kez afalladıktan sonra kalkabilmiştim.İçimdeki merakı söndürmek için başucumda duran takvime baktığımda anlamıştım bugün "Hogwarts" 'ın açıldığını.Bir anlık korku bürüdü içimi , saate bakmadan geç kaldığımı sandım , bilincim tam olarak yerine geldiğinde akıl ettim saate baktığımı , saat 11.30'du , derin bir oh çektikten sonra yatağımdan kalktım.Sanki ayakta uyur gibi hareket ediyordum sanırım duş almam gerekti.Banyoya girdikten sonra duş alma fikrimden vazgeçmiştim , soğuk suyu 3-4 kere yüzüme vurduktan sonra kendime gelmiştim.Fred Amca belkide unutmuştu bugün Hogwarts'ın açılışı olduğunu.Her yıl tam saatinde gelirdi 12.00 gibi burada olurdu ve beni Hogwarts expresine götürürdü , saate baktığımda tam 12.00'dı bir anlık unuta bileceğini düşündüm ancak Fred Amcanın o unutulmaz arabasının korna sesiyle aklım başıma gelmişti.O gelmiş olmalıydı unutmayacağını bilmem gerekti ancak boş yere korkmuştum.Aşşağı inip arabaya bindiğimde bir değişiklik vardı yüzünde , her zamanki gülüş eksikti sanki


-Bir problemmi var?


Kendimi tutamamıştım , sormam yanlışmıydı bilmiyorum ancak onun böyle somurtmasına dayanamazdım. Anne ve babamın öldüğünden beri o bakmıştı bana , hem anne hem babaydı , böyle bir zorunluluğu olmamasına rağmen bana bakmak için elinden geleni yapardı , "Neden bunu yapıyorsun?" dediğimde cevap vermezdi ancak ben babama söz verdiğini düşünürdüm , sonradan söylemişti bana babama söz verdiğini ancak o zaman kararım değişmişti , başka birşey vardı sanki , söz verdiğini neden saklasın ki bu kadar.Ama bunun üstünde pek düşünmezdim , pek kafaya takılacak birşey değildi zaten annem ve babamın ölümünden sonra hayatı bile takmıyordum kafama sadece babama ölürken söz verdiğim için yaşıyordum sanki.Şimdi bunları düşünmenin zamanı değildi , kafamdan hemen silebilmiştim demekki geçmişi unutmam gerektiğini kabullenmiştim.Bu sırada soruma cevap aldım biraz geç olsada cevabım gelmişti


-Sadece biraz uykuluyum Quite.


Her zamanki gibi birşeyler saklıyordu benden ancak fazla üstelemedim belliki kötü birşeyler olmuştu , belkide hep olduğu gibi benim yüzümden karısıyla kavga etmişti.Benim yüzümden karısıyla kavga ettiğine bir kere şahit olmuştum ve bu beni çok üzmüştü.Sonunda Fred Amcanın yüzünde bir gülümseme belirmişti ancak bu sadece olanları ölçmek içindi.Ben bunları düşünürken sonunda tren istasyonuna varmıştık.Fred Amcayla vedalaştıktan sonra hemen inmiştim arabadan.Hogwarts ekspresinin olduğu yere vardıktan sonra mutlu bir sene hayal ettim.Trene bindiğimde boş bir kompartıman aradım ancak tıklım tıklımdı her yer.Sonunda boş diye hayal ettiğim en baştaki kompartımana , kompartıman 1de buldum kendimi.İçerisi hiç umduğum gibi değildi 2 kız vardı ancak mecburdum sanırım bir kere gelmiştim.Boş olan koltuğa oturduktan sonra ellerimi birleştirip , kafamı öne eğdim.Sanırım Hogwarts'a gidene kadar uyuyacaktım.

“Bana söz vermeni istiyorum. Olaylara karışmayacaksın.” Sesindeki kararlılığın babasını etkileyeceğini ümit ediyordu. Onu da kaybetmek istemiyordu. Sarı saçlarını geriye attı ve babasına bir kez daha sarıldı. “Seni de kaybedemem biliyorsun.”

“Tatlım bana bir şey olmayacak. Senin beni düşünmen bana yetiyor. Hadi artık binsen iyi olacak. Treni kaçırmak istemezsin.” Babasının lafı kısa kesmesi hoşuna gitmemişti ama bir şey diyemedi. Sadece onunla biraz daha zaman geçirmek istiyordu. Yeni bir Lord’un doğuşu Ölüm Yiyenleri harekete geçirmişti. Bunlardan biri olan babasını da öyle. Bütün yaz boyunca halasının yanında kalmak zorunda kalmıştı Elonise. Elindeki ufak çantayı yere attı ve daha sıkı sarıldı babasına. Sadece onun için ağlamıştı hayatı boyunca.

“Seni özleyeceğim Peter.” Dedi yarı güler, yarı ağlayan bir sesle. Babası masmavi gözlerine baktı ve gözyaşlarını sildi Elonise’in.

“Ben de seni özleyeceğim Androméda.” Elonise yere attığı çantasını aldı ve tam babasının yanından ayrılırken ayağına bir şeyin sürtündüğünü hissetti. Gözlerini yere diktiğinde ise küçücük bir kedinin bacağına sürtündüğünü gördü. “Androméda o sadece küçücük bir kedi.” Babasının sesindeki uyarmayı aldırmadan kediyi kucağına aldı. Tir tir titriyordu kedi. Kalbi ise korkudan mıdır sevinçten midir bilinmez pır pır ediyordu.

“Sanırım bir yol arkadaşı buldum.” Dedi sevinçle. Babasının şaşkın bakışlarına aldırmadan ona bir kez daha sarıldı. “Seni seviyorum. Hem merak etme bunu da kesecek değilim. Baksana şunun yüzüne.” Dedi ve kucağında yeni arkadaşı trene bindi. Kendini ilk kompartımana attı. İçeridekiler fark etmemişti bile. Svét’i görünce hemen yanına oturdu ve ona sarıldı.

“Seni özlemişim Svét.”

Spoiler:

Gryffindorlu kızdan çok hoşlanmamıştım. Onunla konuşurdum belki; fakat sonra bu fikrimi değiştirmiştim. Bir köşeye çekilmek en iyisiydi sanırım. Ben bunları düşünürken kız konuştu:

" Merhaba ben Lily. "

Bunu sevdiğim söylenemezdi. Hiç tanışmasak daha iyiydi belki de, yine de bunu umursamadım, bana bir soru sorulduğunda ya da bir şey söylenildiğinde cevap verirdim. Eğer karşıdakinde cesaret varsa - ki Gryffindorludan söz ediyoruz - ben de karşılık verirdim.

" Svétlénâ Wintér O'shéliâ. Slytherin 5. sınıf. "

Soyadımı bastırarak söylemiştim. Ne kadar kötü bir huy olsa da insanların kötü bir soydan geldiğimi bilmeleri hoşuma gidiyordu. Ben bunları söylerken içeri bir Ravenclaw'lı girdi. Onu tanıyordum, adı Quite'tı. Hoş biriydi, gözlerimle oturmasını izledim. Konuşmaya katılmaya pek istekli değil gibi görünüyordu. Yine de ben biriyle konuşmak istersem konuşurum. Bu nedenle tam ağzımı açacaktım ki, içeri Sophie girdi. Bu kızı seviyorum. Kesinlikle Slytherin olmasının hakkını veriyor, sanırım iyi anlaşıyoruz.

“Seni özlemişim Svét.”

Ayağa kalktım ve sarıldık. Ben de onu özlemiştim ve Hogwarts'ın en sevdiğim yanı da buydu. Sinsi planlar yapabildiğin muhteşem bir yer.

" Ben de Sophie. Uzun zaman oldu. "

Bunu söylerken gülümsemiştim, bir yandan da gözlerim hala Quite'taydı. Garip bir yıl olacaktı ve ben bu yıl daha fazla kinle dolu olduğumu hissediyordum. Patlamaya hazır bir volkan gibi.