Kompartıman 13*

Şahıs: I. Tekil Şahıs

Jace
Daisy
Katie
Aislinn Sue

Bu sırayla Rp yazılacaktır.

New York'u terk etmekten ne kadar nefret etsemde mecburdum buna... Arkamda annem ve Kat ile dokuz üççeyrek peronuna doğru yürüyorduk. Sol elimde siyah baykuşum Wicked, sağ elimdeyse New York'ta neler olup bittiğini öğrenmemi sağlayan cep telefonum vardı. Normalde ihtiyacım olmayan bu telefon sayesinde muggle arkadaşlarımla konuşuyordum. Evet, muggleları sevmem ama nasıl eğlenileceğini biliyorlar.
Treni gördüğümde arkamı deöndüm ve Kat ile annemin birbirlerine sarıldıklarını gördüm. Annem bana baktı, gözleri üzgündü çünkü her yıl olduğu gibi bu yılda babam bizimle trene gelememişti. Adam belki bir metaformagustu ama bu her şeyin çok kolay olduğu anlamına gelmiyordu...
"Kardeşine dikkat et Angel..." anneme anlayışla baktım ama biraz fazla abartıyordu sanki; yanında ben varken kim Kat'e sorun çıkarmaya çalışırdı ki?
"Pekala." bu bir söze en yakın cevaptı benim için.
Baculları yerleştirip içeri girdiğimizde her yıl bindiğim kompartımana yaklaştım yavaşça. Bu sırada Kat'te beni takip ediyordu.
Okula dönmek sıkıcıydı bazen, bazense her şeyden daha iyi geliyordu; bu yıl olduğu gibi. Trene ilk binenlerdendim ve hızla 13. Kompartımana yerleştim. 13 uğursuzluktu belki ama benim en sevdiğim sayıydı bir yandan... Pencereden dışarıya baktım ve trene binenleri izledim; bazıları arkadaşlarıyla kucaklaşıyor, konuşuyor ve eğleniyordu. Bunları yapabilenler geçen yıl veya ondan önceki yıllarda Hogwarts'a gelmiş olanlardı. Slytherin armalı insanları arıyordu gözlerim ama ne yazık ki benim sınıfımdan olanların çoğu daha etrafta değildi. Annelerine sarılan çocuklara kaydı gözlerim; acaba kaç tanesi safkan bir Slytherin olma onuruna erişecekti, kaç tanesi biraz büyüdüğünde asil tarafa, karanlık tarafa hizmet edecekti? Gülümsedim yavaşça; çocuklar geldikleri okulla ilgili hiçbir şey bilmiyorlardı neredeyse, kim karanlık, kim aydınlık bilmiyorlardı...
Karşımda oturan kardeşime baktığımda birbirimize ne kadar benzediğimizi bir kez daha farkettim; aynı kurnaz bakışlar, aynı zehirli gülümseme ve aynı derecede etkileyici yüz hatları. Kat dışarıyı izliyordu ve bende cama yaklaştım iyice.
Camdaki yansımamı süzdüm, safir rengi gözlerim her zamankinden daha büyük görünüyordu ve yorgun bakıyorlardı, yorgun ve isteksiz... Oysa okula gitmek için yeterince sebebim vardı; dostlarım oradaydı, artık kendi odammışcasına benimsediğim odam oradaydı ve belki de en önemlisi, Regina orada olcaktı ve büyük ihtimalle bu trenin içinde bir yerlerde beni düşünüyordu...
Kompartımanın kapısı açıldığında gözlerim içeri giren kişiyi aradı ve kapıdakini gördüğümde içten bir gülümseme yayıldı kızların hayran olduğu dudaklarıma.
"Selam!"

Siyah, sade bavulumun içine zümrüt yeşiliyle bezenmiş formalarımı tıkarken buz mavisi gözlerim yanıyordu. Her sene aynı şey... Hogwarts'a gelişimin ilk senesinden anılar uçuşuyordu aklımın bir köşesinde...

Babam elini benimkine dolamış, yüzümde onunkine yapışmış dalgın gülümsemeye karşı gelen mutsuz bir ifade, ilerliyoruz 'peron dokuz üç çeyrek'e doğru. Her saniye daha da büyüyor babamdan ayrılacak olmanın korkusu, üzüntüsü...

Yatağımın altından çıkan kar küresini görünce şaşırdım. Kürenin içinde bir penguen vardı karların içine gömülmüş... Küçükken babama küre hakkında sorduğum soruyu hayal meyal hatırlıyordum: "Penguen orada sıkılmıyor mudur?" Babam gülümsemiş ve "O mutlu... Mükemmel bir dünyanın esiri olmuş." demişti. Bir süre karların sihirli bir şekilde süzülüşünü izledikten sonra küreyi de bavuluma koydum.

Babam cesaret verircesini elimi sıkıyor, ama ben bakışlarımı başka yöne çeviriyorum. Gözlerimin dolduğunu görmesini istemiyorum çünkü... Onlarca Muggle'ın içinde dikilirken kulağıma eğilip "Hazır mısın?" diye fısıldıyor. Kalbim tam tersini haykırsa da evet anlamında sallıyorum başımı. Ağzımı açarsam kusacak gibi hissediyorum kendimi...

Bavuluma Quidditch giysilerimi de yerleştirdikten sonra kapağını kapadım ve sapından tutup kaldırdım. Merdivenlerdeki tozları kaldıra kaldıra indim en alt kata. Malikane o kadar büyüktü ki bunu yapmam on dakika sürdü... Malikanenin dev giriş kapısını kaparken uç uç tozunu kullanmama olanak veren barın sahibi Landis'e bahşiş vermeyi aklımın bir köşesine yazdım.

Bize dikkat etmeyen Muggle'ların arasından koşarken gözlerimi kapıyorum. Duvara çarpacağımızı düşünüyorum, oysa gözlerimi açtığımda karşımda sert duvarı değil, kırmızı Hogwarts ekspresini buluyorum. Beni babamdan ayıracak olan tren...

Bara vardığımda Landis'in orada olmadığını farkettim. Hep kuyruğunda dolaşan asistanına nerede olduğunu sorduğumda hasta olduğunu söyledi. Üzülmüştüm, çok tatlı bir adamdı... Uç uç tozunu avuçlarken Çatlak Kazan'ı gözümde canlandırdım. Tam orada olduğuma inanacak duruma geldiğimde şöminenin içine adım attım, tozları bıraktım ve "Çatlak Kazan!" diye bağırdım. Tozların içinde kaybolmadan önce son gördüğüm şey, asistanın beni beğeniyle süzüşüydü...

Kedim Yuki'nin içinde bulunduğu kafesi ve bavulumu yere bırakıyorum. Babam beni gururla süzüyor, onun gibi bir Slytherin olacağıma emin. Bense istemiyorum... Slytherin olmayı değil, ayrılmayı! Kendimi tutamayıp ağlamaya başlıyorum babamın kollarını koşup...

Birkaç saniye içinde Çatlak Kazan'a vardım. Tom'a bir selam verdikten sonra dışarı attım kendimi. Babam Azkaban'a gittiğinden beri konuşmayı sevmez olmuştum... Hızlı adımlarla kaldırımın ucuna yürüdüm ve önüme gelen ilk taksiye bindim. Taksi şoförü beni tren istasyonuna götürürken aceleci Muggle'ları izliyordum.

Babam eliyle başımı okşarken asaletini bir yana bırakıyor. Aramızdaki bağ kandan öte... Sevgi... "Noel'de gel, olur mu?" diye fısıldıyor. "Tamam." diye mırıldanıyorum, "Seni seviyorum baba..."

"Ben de seni tatlım." Son sözlerimiz...

Taksiden inerken taksi şoförüne parasını uzattım; her ihtimale karşı yanımda Muggle parası bulunduruyordum. Hızlı adımlarla
tren istasyonuna doğru ilerlemeye başladım. Gözlerim taş zemindeydi, ama bakışların üzerimde olduğunu hissedebiliyordum. Hiç istemesem de, dikkat çekici bir görünüşüm vardı. Dokuzuncu ve onuncu peronların arasındaki duvarın önüne varana kadar kafamı kaldırmadım. Dalgın bir tavır takınarak kolumu duvara dayadım ve içinde kayboldum. Birkaç saniye sonra aşina olduğumu trenden fışkıran dumanları soluyordum...

Trene binerken çoğu eski öğrencinin yaptığı gibi tanıdık yüzler aramadım. Onlar beni bulurdu... Biraz yürüyüp içinde boş yer olan bir kompartıman bakındım, bulmam çok da zor olmadı. Kompartıman 13'in kapısını aralarken karşıma kimlerin çıkacağına dikkat etmemiştim.

Hoş sürpriz... Night'lar ve kardeşim gibi sevdiğim Daisy...

Hafifçe gülümsedim ve "Selam!" dedim. Normalde konuşmak için bu kadar hevesli olmazdım, ama Daisy'yle konuşmak diğerleriyle olduğu gibi sıkıcı değildi. O, beni her zaman mutlu ederdi. Jace'in yanına otururken yüzümdeki gülümseme daha da büyüdü. Her ne kadar depresif bir tavır içinde olsam da ben bir kızdım ve yakışıklı oğlanlarla takılmak hoşuma gidiyordu. Ama faha fazlası değil...

Abim Daisy'nin sorusunu karşılıksız bırakmadı. O sırada içeri Sue girdi. Kompartımanın son yolcusunun Sue olduğuna sevinmiştim. Seviyordum onu. Aramız iyiydi işte. İçeri girdiğinde önce kısaca bizi süzdü ve o tatlı sesi duyuldu: "Selam!." Gelip yanımıza oturdu o da. Kimseden çıt çıkmıyordu. Daha sonra sessizliği bozan abim oldu: "Pekala, anlatın bakalım tatiliniz nasıl geçti?" Dönüp abime tatilimi anlatıcak halim yoktu zaten birlikteydik tüm tatil. Abimin arkadaş buluşmaları deşında... Ama kızlar tatilimiz hakkında hiçbir şey bilmiyorlardı ve onlara anlatabilirdim. Ben bunları düşünürken Daisy konuşmaya başladı:"Uzun ve sıkıcı bir yaz geçirdim. Arkadaşlarımın zoruyla tatil köyüne gittik. Saçma saçma insanlarla geçirdim. Koskoca tatil köyünde doğru düzgün bir insan yoktu. Ya yirmidört saat alışveriş yapan saçma insanlar ya da sevgi pıtırcığı yapış yapış kişiler. Bütün yaz akşamları oturup içtim ve sarhoş oldum. En eğlenceli yanı o olsa gerek, karışan da yok nasıl olsa..." Tatil köyü demek.. Aslında tatil köylerine karşı hep bir ilgim olmuştur. Sempatik ve sıcak gelmişlerdir bana. Ama içip sarhoş olması pek de hoşuma gitmemişti. Ona öyle bir bakmış olacağıza ki, tekrar bize dönüp: "Ne, ne bekliyordunuz... para harcıyorum işte. Siz söyleyin o zaman yaa" dedi. E-evet haklıydı aslında. Daha sonra gözlerini bana doğru çevirdi. Bu benim anlatmam gerektiği anlamına geliyordu. "Eğer abimin aklına uysaydık biz de sıkıcı bir tatil geçirecektik. Tatilin başlarında evde duralım diye tutturdu. Ben kesinlikle istemiyordum bunu. Daha sonra annem California'daki çiftliğe gitmeyi önerdi. Abim biraz mırın kırın etti ama sonunda onu ikna etmeyi başardık. Orada bayaa eğlendik aslında. Tabi işin dönüş kısmı biraz kötü oldu. Ne oldu inanmayacaksınız! Kayboldum! Evet, tren istasyonunda kayboldum ve bavullarımın üstüne oturup etrafa bakınmaya başladım. Daha sonra sağolsun abim beni buldu. Olayın ardından çok güldük tabi..." Hepsinin suratında bir gülümseme bana bakıyorlardı. Aslında bu tarz ortamlarda utangaç olurdum ama ortamın sıcaklığı bana da geçmiş ve rahatlatmıştı beni.